Kleine Robi´s worden groot

Oké oké, niet groot. Ik ben sinds groep 8 geen centimeter meer gegroeid, dus dit is misschien niet de juiste titel. Kleine Robi´s worden... oud? Hmm, nee 23 jaar is ook niet echt te beschrijven als 'oud' en als ik het wel zo zou noemen, dan zouden alle dertigers zich hoogbejaard moeten voelen. Ook niet mijn bedoeling.
Nee, er spookt nu een woord door mijn hoofd, dat heel misschien wel eens het juiste woord zou kunnen zijn. Ik heb alleen een beetje problemen met dit woord. Of nou ja, ik voel een soort angst opkomen als ik het uitspreek. Goed, om even de held uit te hangen in het kader van 'face your fears'; Kleine Robi's worden volwassen.
Pfoe, dat is eruit. De subtitel die eigenlijk zou moeten volgen zou zijn: 'Als je maar niet denkt dat ik een stoffig saai huisvrouwtje in 'Espritkleding' (no offence) word .' Want ondanks dat ik volwassen (ieks) word, wil ik nog wel een avontuurlijk en dynamisch leven leiden.
Het is lastig toe te geven, maar mijn jeugd is (bijna) voorbij. Soms denk ik na over het feit dat ik nu sinds januari op eigen benen sta, als in; ik woon op mezelf, en ik leef nog steeds. Wie had dat ooit gedacht? Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar ik vind het soms best een raar idee dat ik mezelf helemaal alleen in leven hou. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid, het dak boven mijn hoofd en mijn eigen geluk. Vooral dat laatste is iets waardoor ik merk dat ik 'volwassener' (het gaat al iets makkelijker) word. Ík moet ervoor zorgen dat ik gelukkig ben. Vanaf nu gaat niemand meer iets voor me bepalen. Natuurlijk kan mijn omgeving me adviezen geven, maar knopen moet ik zelf doorhakken. En die knopen worden steeds dikker, of mijn kapmes wordt botter, dat zou ook nog kunnen.
Anyway, de beslissingen die ik tegenwoordig moet maken, zijn van groot belang voor de rest van mijn leven. Het gaat niet meer over 'kleurpotlood of stift', of 'welk jurkje trek ik vanavond aan'. Nee, het zijn steeds vaker 'lifetime decisions'. En gadverdamme, wat kunnen die lastig zijn. Steeds vaker denk ik 'wat als..' en heel cliché, maar wel waar; als ik nu weer 16 was, met de kennis en ervaringen die ik nu heb, zou ik bijna alles zó anders doen.
Maar goed, ik leef nu, ik ben nu 23 en ik moet er het beste van maken. Dat betekent goed nadenken en vooral, doen waar ik gelukkig van word. Hopelijk krijg ik dit snel onder de knie.

Op de Pabo worden we doodgegooid met het opstellen van persoonlijke leerdoelen. Je geeft  je lessen, ontdekt waar je moeite met hebt en tadáá; je hebt er weer één te pakken. Die kun je dan weer invullen in je 'Persoonlijke Ontwikkelingsplan' (POP), waaraan je dan je opdrachten relateert. Een groot deel van de opleiding vul je dus zelf in. Wat wil jij nog leren? Waar ben je al wel goed in?
Mijn god, wat had ik hier in het begin moeite mee. Ik wilde duidelijkheid. Iemand die tegen mij zegt: 'Oké Robi, je bent waardeloos met plannen. Hier heb je een opdracht die je leert om er beter in te worden.' Die opdracht zou ik dan maken, laten nakijken en bam, Robi kan plannen! Ondertussen ben ik erachter dat de 'grotemensenwereld' zo natuurlijk niet werkt. Er kan niet mijn hele leven iemand achter me aan lopen om te zeggen wat ik moet doen, welke keuzes ik moet maken en wat ik nog moet leren. Nee, het is nu echt time to grow up. 

DEADLINES

De zonnige kant

Iedereen heeft ze wel eens voorbij zien komen; van die 'positive- thinking' plaatjes over ADHD. In plaats van negatieve kenmerken van ADHD vind je een verzameling van de positieve kenmerken ervan. Bedoeld om zo'n 'oh ja, bekijk het eens van de zonnige kant!-effect' op te wekken. 

Hoewel ik er zelf niet zo'n fan van ben (ik vind ze altijd een beetje cheesy), kan ik me voorstellen dat het fijn kan zijn om zulke dingen te lezen. Ik bedoel, natuurlijk word je liever bestempeld als 'open, enthousiast en spontaan', dan als 'luidruchtig, opdringerig en druk'.

Stressbestendig

Wat je vaak leest op zulke plaatjes, is dat ADHD'ers stressbestendig zijn. Dit komt denk ik doordat zij gewend zijn dat er dingen misgaan. Oké, dit klinkt wel erg zielig, maar zo bedoel ik het niet.
Als ik naar mijzelf kijk is het zó 'normaal' dat ik een bus mis, mijn portemonnee vergeet of mezelf buitensluit, dat ik die dingen niet meer als een ramp beschouw. Zo gaan dingen nou eenmaal, ik los ze wel op, zoals altijd. Nee, er moet heel wat gebeuren wil ik gestrest raken. Inderdaad, dat is best een fijne eigenschap. Alleen ben ik hier zelf soms helemaal niet zo blij mee. Waarom? Ik heb stress nodig! Nou ja, vooral druk eigenlijk. Zonder druk is het 328 keer moeilijker om me te concentreren op iets.
 'Als het toch pas over een week af moet zijn, kan ik nu beter eerst even de was doen, of boodschappen, of een tekening maken of mijn meubilair verplaatsen of..' - en ga zo maar door. 

Hyperfocus
Nee, zonder druk ben ik nog veel sneller afgeleid. Ik heb deadlines nodig! Wanneer ik écht een deadline moet halen, - en dan geen deadline van 'goh anders houd ik me niet aan mijn planning en dat is een ramp', maar een deadline als in 'als je het morgen niet af hebt, kun je van school' -, krijg ik een soort 'hyperfocus'. Wat?!
Oké ik citeer even:

Hyperfocus is iets dat vooral voorkomt bij mensen met het ADHD-I type. Zij hebben niet het hyperactieve van de andere types en zijn daarom wel in staat zich te concentreren op een bezigheid, mits deze bezigheid hen bovengemiddelde interesse heeft. Ze hoeven niet continue in beweging te zijn en kunnen zich helemaal focussen op hun taak. Tijdens zo'n periode van hyperfocus kan de ADHD'er de wereld volledig buiten sluiten. Een bekend voorbeeld is het kind dat uren achter elkaar bezig kan zijn met het spelen van een computerspel, maar nooit zijn huiswerk afkrijgt omdat hij zich er niet op kan concentreren. Hyperfocus zorgt er voor dat de ADHD'er zijn taak perfect wil volbrengen. Dit kan leiden tot enorm creatieve uitspattingen. Het aandachtstekort lijkt op die momenten volledig verdwenen. (Via adhdmedicatie.nl)  

Never a dull moment

Op zulke momenten kan ik werk waar je eigenlijk een week over zou moeten doen, binnen twee uur af hebben. Daarom zit ik meestal aan het eind van het schooljaar als enige student (en vroeger op de havo al als enige leerling) nog op school te werken aan alles wat ik het hele jaar had moeten doen, wat dan wél echt voor stress zorgt.  Het zou dus toch wel een stuk fijner zijn als ik soms even wat sneller stress ervoer.
Aan de andere kant, het zorgt er wel voor dat mijn leven nooit saai is, ik houd het zelf wel spannend. Zowel voor mijzelf, als voor mijn omgeving. ;-)

LIKE A WRECKING BALL

Het zal jullie misschien zijn opgevallen dat ik een tijdje niet geblogd heb. Dit heeft zo zijn redenen. Sommige daarvan zijn niet relevant om hier te noemen, maar één ding is wel weer een beetje typisch Robi. Ik noem dit even het 'wreckingball (credits voor Miley Cyrus) -effect'. 

Enthousiast

Daarmee bedoel ik overigens niet dat ik een superfan van Miley Cyrus ben, maak je geen zorgen. Nee, ik word nogal snel enthousiast. En wanneer ik enthousiast ben, dan ga ik ergens volledig (like a wrecking ball dus) in op. Mijn hersenen gaan dan zo snel, dat ik het zelf amper bij kan houden. Zo ging dat dus ook met deze blog. Ik vond het (nou ja, vind het eigenlijk)  superleuk om te schrijven en de positieve reacties gaven me een fijn en motiverend gevoel. 

Tegenslagen

Het jammere is dat zo'n sloopkogel twee kanten op zwiert. Heen en terug. En helaas gaat die terugweg soms net zo snel als de heenweg. Door een kleine tegenslag kan dat enthousiasme pats-boem verdwenen zijn. Goed, die tegenslag was er, de kogel zwaaide terug. Mensen begonnen me te vragen waarom ik niet meer schreef. Ja, waarom eigenlijk? Dit was even een momentje van plotseling zelfinzicht, je herkent het misschien wel. Zo'n soort pop-up in je hoofd met een spiegelend effect. 'Ga ik nu echt stoppen met schrijven vanwege dít?'

Nou, nee dus! Ik denk niet dat er ooit iemand succesvol is geworden die niet één tegenslag te verwerken heeft gehad. En aangezien ik de leerlingen op stage altijd overspoel met het cliché: 'van fouten en tegenslagen kun je leren', bedacht ik me dat ik misschien zelf ook maar eens naar Juf Robi moet luisteren. Ik blijf gewoon lekker schrijven!

byRobi

Oh ja, de naam heb ik ook even meteen veranderd. Waarom? Ik was het niet helemaal meer met mezelf eens (nog een typisch Robi-dingetje). Veel lezers reageerden met 'hey, maar dat heb ik ook!' of 'wat herkenbaar wat je daar schrijft!'. Mijn karakter, belevingen en ervaringen komen voor een deel voort uit mijn ADHD, maar er zijn natuurlijk ook eigenschappen die ik gewoon lekker van mezelf (zoals mijn jongste broertje dat altijd zegt) heb en die mensen zonder ADHD dus ook hebben. Ik ben niet alleen mijn ADHD.
De essentie blijft voor mij overigens wel om een beeld te schetsen van mijn leven en eigen ervaringen met ADHD.
Goed, genoeg 'huishoudelijke mededelingen' .

ADHDartel wordt dus byRobi!

ADHD, BESTAAT HET NU WEL, OF NIET?

Het is de laatste tijd veel in de media, bestaat ADHD nou écht, of niet? En als het wel bestaat, is het dan een ziekte, of slechts afwijkend gedrag?

Zo maakten verschillende mensen mij al attent op het verhaal dat de 'bedenker' van ADHD, psychiater Leon Eisenberg, op zijn sterfbed gezegd zou hebben dat ADHD slechts een fictieve ziekte is. Bedacht om de farmaceutische industrie te spekken.

Ook zouden ADHD-kenmerken voort kunnen komen uit overmatig marihuana- of alcoholgebruik, slaap- of ijzertekort en dyslexie.
En oh ja, wat ik ook vaak hoor: 'Vroeger, toen bestond ADHD nog niet. Toen was je gewoon wat drukker dan de rest, of je had teveel suiker op.'

Pfoe, wist ik eindelijk wat me mankeerde, bestaat het niet! Heb ik weer.
Oké, dat was een grapje. Ik vind dat deze 'kenmerken van afwijkend gedrag' zeker serieus genomen moeten worden. Je leest het goed, ik noem het geen ziekte. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik 'ziek' ben. Wel denk ik dat mijn hersenen op een heel andere manier werken dan die van een 'normaal' (I know, geen fijn woord) iemand. En daardoor gedraag ik mij soms anders, of heb ik andere dingen nodig.
Of ik denk dat de farmaceutische industrie gigantisch veel winst maakt op ADHD? Ja! Ik ben zelf ook zeker niet van mening dat iedereen die zich anders gedraagt maar volgestopt moet worden met allerlei pillen, om normaal te kunnen doen. Ik merk dat dit wel sneller gebeurt dan vroeger en dat baart me soms wel zorgen. Ritalin zal zeker niet gezond zijn voor jonge opgroeiende kinderen en inderdaad, de diagnose ADHD wordt tegenwoordig nogal snel op tafel gegooid.

Van vroeger kan ik me herinneren dat er op onze hele school twee kinderen met ADHD zaten. Dan tel ik mijzelf niet mee, want dat was toen nog lang niet bekend. Nee, ik was gewoon een drukker kind, dat aan het bureau van de leerkracht wel te handhaven was. Ik haalde gewoon goede cijfers, dus niks aan de hand toch?
Tja, dan komen we dus weer bij het andere uiterste; het afwijkende gedrag negeren of onderdrukken. Ik denk dat ik een prettigere schooltijd had gehad als er wat meer begrip voor me was of wat meer rekening met me werd gehouden.
Als het zo is dat er tegenwoordig meer kinderen zijn die afwijkend gedrag vertonen dan vroeger, wat misschien wel echt zo is nu ik erover nadenk, dan is dat volgens mij omdat de maatschappij steeds meer van ze verwacht. De tijd dat ze echt kind kunnen zijn, wordt steeds korter. Tegenwoordig zijn kinderen op steeds jongere leeftijd al verantwoordelijk voor hun eigen avondeten, want hun ouders moeten werken. Ook hebben ze al op jonge leeftijd verschillende verplichtingen. Ze moeten naar dansles, muziekles, bijles en oh, ze moeten ook nog een teamsport doen, want dat is goed voor de sociale vaardigheden. Als ik buiten rondloop spelen er aanzienlijk minder kinderen buiten dan ik mij herinner van vroeger. Terwijl buitenspelen, in bomen klimmen, rennen, huppelen en springen voor mij juist uitlaatkleppen waren, zitten kinderen steeds vaker binnen, voor een scherm. Als je hoofd érgens van vol raakt..

Goed, tot zover mijn misschien wel 'Oma-opvattingen'. ADHD of niet, de oplossing is volgens mij meer differentiatie op het gedrag van kinderen. Er wordt al flink onderscheid gemaakt qua instructie en verwerking op het gebied van kennis, maar in mijn ogen nog niet altijd genoeg op het gebied van gedrag. En nee, ik vind niet dat Pietje preventief moet gaan huppelen voor elke les en Jantje altijd maar op de gang moet gaan werken. Kinderen moeten ook leren om zich aan te passen aan hun omgeving, dat moeten ze in hun verdere leven namelijk ook nog regelmatig doen. Het is voor kinderen fijn het gevoel te hebben dat iemand ze begrijpt en dat gevoel geef je ze niet door aan elk kind exact dezelfde verwachtingen te stellen. Het heeft juist ruimte nodig om zichzelf te kunnen zijn en daarmee om te kunnen gaan in bepaalde situaties. Ik zie het als de taak van de leerkracht om ze daarin zo goed mogelijk te begeleiden.

EEN BIJZONDER LIEDJE

Ik ben een muziekliefhebber. Van allerlei soorten muziek kan ik genieten. Soms is het lekker om even mijn overtollige energie eruit te luisteren met een flinke dosis herrie, maar muziek kan me ook tot rust laten komen. Zeker zo vlak voor het slapen gaan vind ik het fijn om nog even naar Norah Jones te luisteren.

Maak je geen zorgen, ik ga niet álle leuke liedjes met je delen. Dan zou ik meer een muziekblog gaan schrijven. Nee, alleen liedjes die ik bijzonder vind, die me raken. Dit kan verschillende redenen hebben, bij dit liedje gaat het bijvoorbeeld om de tekst. Op een grappige manier verwoordt Norah precies wat er ´s avonds met mij gebeurt.

In your message you said
You were going to bed
But I'm not done with the night

So I stayed up and read
But your words in my head
Got me mixed up so I turned out the light

And I, don't know how
To slow it down
My mind's racing
From chasing pirates

Well, I'm having the squeems
While the silliest thing's
Floppin' around in my brain

And I try not to dream
But them possible schemes
Swim around, wanna drown me in sync

And I don't know how
To slow it down
Oh, my mind's racing
From chasing pirates

And I don't know how
To slow it down
Oh, my mind's racing
From chasing pirates

My mind's racing
From chasing pirates
My mind's racing
From chasing pirates

REVIEW; HET VOLLEHOOFDENBOEK

Eigenlijk heb ik hem al een tijdje, maar ik wilde deze toch even met jullie delen; Het Vollehoofdenboek. Het is geschreven door Linde Kraijenhoff, een speltherapeute bij Kentalis.
Toen ik vorig jaar samen met mijn 'Tante Juf' -mijn tante die ook in het onderwijs zit- over de Onderwijsbeurs wandelde, viel mijn oog op dit boek. De titel sprak me meteen aan, omdat deze mij het gevoel geeft dat de schrijver me begrijpt. 
Andere boeken over dit onderwerp hebben vaak namen als 'Diagnose ADHD' of 'U en uw ADHD'. Dat klinkt zo afstandelijk, brrr! Nu gaat dit boek niet perse alleen maar over ADHD, maar je begrijpt vast mijn punt.
Goed. Toen ik het boek vastpakte las ik de kleine letters: 'Een werkboek voor kinderen en volwassenen.' Aha! Het is een boek waar je in kunt werken, dingen kunt doen! Ook dat sprak me aan. Het staat vol met lijstjes, opdrachtjes en denkwolkjes die je kunt invullen.

Als je door het boek heen bladert valt het snel op dat er veel tekeningetjes in staan. Erg herkenbare en 'catchy' tekeningetjes. Ja, ook door de illustrator voel ik me begrepen!
Verder staat het vol met gedachtenwolkjes met daarin 'doemgedachten', gedachten die vaak door volle hoofden spoken. Erachter staat dan hoe ze beter kunnen denken.
Ik quote even een voorbeeldje uit het boek dat ik ook wel op mijzelf vind slaan:

Gedachte:           

'Dit gaat vast weer helemaal fout!'

Betere gedachte: 

'Ik probeer het gewoon! Hoe kan ik nu van tevoren weten of het fout gaat, ik ben toch geen helderziende?'

Daarnaast vind je superveel tips om je volle hoofd leeg te maken, aan mensen uit te leggen hoe het in jouw hoofd zit en om er makkelijker mee om te kunnen gaan in dagelijkse situaties. Deze tips zijn op een heel speelse en luchtige manier verwoord, zodat jonge kinderen ze begrijpen en toe kunnen passen.

Het laatste deel van het boek is gewijd aan het helpen van iemand met een vol hoofd. Hier kan je als ouder of leerkracht van een kind met een vol hoofd veel uit halen. Een tip die ik erg graag wil highlighten: Vráág hoe je kunt helpen.
Deze tip is zo belangrijk. Vraag gewoon aan het kind of het wil dat je het even met rust laat, een knuffel geeft of dat jullie het meteen uitpraten. Ik weet zeker dat kinderen dit perfect zelf aan kunnen geven. Zo maak je het makkelijker voor jezelf én voor het kind. Een extra voordeel; het kind voelt zich serieus genomen. Waarschijnlijk heeft het al zó vaak uitspraken gehoord als: 'Wat je nu doet, begrijp ik totaal niet,' of: 'Als je zo doet, kan ik je niet helpen.' Het is oké om je kwetsbaar op te stellen naar het kind toe, te laten zien dat jij niet altijd alles beter weet en het kind om raad te vragen. Daar krijgt het ook nog eens zelfvertrouwen van!

Kortom, dit boek is echt een aanrader voor leerkrachten, ouders, begeleiders van- en kinderen, maar ook volwassenen met een vol hoofd!

Een paar voorbeeldjes van de herkenbare en catchy plaatjes!

COMPARISON IS THE THIEF OF JOY

Als er íets is dat ik de afgelopen dagen heb geleerd, is het dat je jezelf niet moet vergelijken met anderen. Ja ik weet het, deze uitspraak is inmiddels enorm cliché. Je hoort hem namelijk al voorbij komen sinds je in de kleuterklas zit. Alleen wordt 'ie dan anders geformuleerd: 'Als hij van de brug springt, doe jij dat dan ook?' Nee duh! Natuurlijk niet. Duidelijk.

Er zijn echter ook 'zaken' waarbij dit minder duidelijk is en één ervan is precies de reden waarom ik juist de afgelopen dagen veel heb geleerd over het vergelijken met anderen; carnaval.
'Maar Robi, dat is toch écht iets voor jou? Dan kun je lekker gek en druk doen zonder dat iemand er iets van zegt!' 'Je staat er ook gewoon niet open voor, je hebt vooraf je oordeel al klaar.' 'Ga gewoon mee joh, je vindt het vast wel leuk als je er eenmaal bent.'

Oké, oké, misschien hebben ze gelijk. Als iedereen het zo te gek vindt, dan moet er toch wel iets leuks aan zijn? Misschien moet ik het toch nog een keer proberen.
Vol goede moed stap ik de carnavalswinkel binnen om accessoires te scoren. Het deel van het verkleden vind ik overigens wél leuk, dus deze drempel was niet erg hoog en na een kwartier stap ik met een tas vol matchy fee-spulletjes naar buiten. Diezelfde avond hijs ik mezelf in mijn kostuum en vertrek ik zonder vooroordelen (ja, ik stel me open!) naar mijn vriendinnen. Daar aangekomen is iedereen al helemaal in de sfeer, de wijn staat op tafel en iedereen is verkleed. Mijn vriendin vraagt mij om leuke muziek op te zetten, dus thank god, géén carnavalsmuziek! Oké, het valt inderdaad mee. Ik schenk een glas limonade in voor mezelf (ja, lach maar even, ik ben het gewend), want ik houd er niet van om dronken te worden en ga rustig op een barkruk zitten. De mensen om me heen drinken echter wél alcohol en na een tijd hebben zij wél behoefte aan carnavalsmuziek. Maar goed, ik ging me openstellen toch? Dus ik oordeel niet en 'probeer' het leuk te vinden. Na een tijdje heb ik het toch gehad met die muziek en ik ben erg moe geworden van het gek doen en alle verklede mensen. Nee, sorry, maar ik ga niet meer mee naar de kroeg. Dit was weer even genoeg carnaval voor vandaag, maar het was pas dag 1, ik kan het nog vier dagen proberen. Na een rustdagje ga ik twee dagen later weer vol goede hoop op pad. Wel pas 's avonds, de hele dag houd ik niet vol. 
Ik zwerf door de verschillende kroegen, die zijn omgetoverd tot een carnavalswalhalla. Iedereen is stomdronken en lijkt het naar zijn zin te hebben. Ikzelf heb het echter niet zo naar mijn zin. Het is hartstikke druk en terwijl ik me een weg door de dronken, zwetende, hossende massa probeer te vinden, blijven mijn vleugeltjes overal achter hangen, wordt mijn haarband constant van mijn hoofd geplukt en moet ik moeite doen om de graaiende mannenhanden van me af te slaan. Na een uurtje rondgelopen te hebben, denk ik: 'Wat doe ik mijzelf in godsnaam aan? Ik vind dit helemaal niet leuk! Dit wist ik eigenlijk al van tevoren. Waarom sleur ik mezelf hier naartoe?'
Juist, omdat iedereen het leuk vindt en 'omdat het echt wat voor mij is.' Nou, niet dus, ik wens iedereen nog heel veel plezier, maar ik doe er niet meer aan mee.

Naast carnaval, zijn er meer situaties waarbij ik het erg moeilijk vind om mijzelf niet met anderen te vergelijken. Geregeld schieten de gedachten: 'als iedereen het kan, moet ik het toch ook kunnen?' door mijn hoofd. Zo ook toen ik een tijdje geleden begon met werken in een café, dat tot vier uur 's nachts geopend was. Doordeweeks ging ik naar school en vrijdag- en zaterdagnacht werkte ik dan in die kroeg. Ja, inderdaad, ik gooide mijn hele ritme om en haalde de structuur volledig weg uit mijn leven, maar dat konden mijn collega's toch ook? Dus ik zette door. Een half jaar lang. Toen kwam ik erachter dat ik het niet aan kon. Mijn stage- en studieresultaten begonnen eronder te lijden. Zonder dat werk had ik al moeite om mijn studie op de rit te houden, maar nu maakte ik het mezelf wel erg moeilijk. Het was lastig voor me om te accepteren dat ik het niet kon, en anderen wel.
Ik neem vaak teveel hooi op mijn vork, omdat iedereen dat kan en doet. Maar eigenlijk heb ik ontzettend veel behoefte aan rustmomentjes, om even alles te kunnen verwerken, en aan structuur. Veel meer dan anderen. Dat moet ik accepteren, vroeg of laat kom ik mezelf toch iedere keer weer tegen.

PLANNINGEN

Bij dit woord krijg ik eigenlijk spontaan de rillingen. Als mensen vragen wat ik het komende weekend ´op de planning´ heb, wil ik het liefst gillend wegrennen. Nee. Planningen, daar word ik zenuwachtig van. Mijn ´ik-moet-zoveel-doen-gevoel' komt namelijk meteen om de hoek kijken zodra iemand over een planning begint. Als iets op de planning staat, dan moet het. En als iets moet, is het een verplichting. En als iets een verplichting is, geeft dat veel onrust in mijn hoofd.

In mijn ideale wereld zou ik elke dag wakker worden en dan pas beslissen wat ik die dag ga doen. En ja, soms, heel soms, kan ik even leven volgens die ideale wereld.
Afgelopen weekend is daar een voorbeeld van. Tijdens een weekendje in Duitsland bij mijn (schoon)familie voelde ik me vrij en volkomen stressloos. Mijn ik-moet-zoveel-doen-gevoel had ik lekker thuis gelaten, in Nederland. Het was heerlijk om even niets te moeten en niet het hele weekend volgepland te hebben. Dit betekent trouwens niet dat ik het hele weekend niets gedaan heb, want natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar de nieuwe omgeving en mensen daar! Mijn overtollige energie kon ik kwijt door te gaan wandelen, of door met de kinderen lekker 'buiten te spelen'. Ideaal weekendje dus! 
Zó ideaal, dat ik het op maandagochtend ontzettend moeilijk vind om weer in het gareel te komen. Opeens moet ik dan weer serieus doen, aan mijn studie denken,  op tijd komen, mijn spullen meenemen. (Juist ja, zoals ik in mijn post Een Drukke Dag beschrijf.)
Je begrijpt nu misschien dat dit na zo'n weekend nogal een omslag is. Ik heb dan de tijd nodig om even te acclimatiseren en dat gaat helaas meestal niet zonder slag of stoot. Die eerste paar dagen kan ik dan weer even totaal niet met mezelf door één deur. Ik verslaap me, vergeet allerlei spullen, raak alles kwijt en word daarom ook nog kwaad op mezelf. Geen feestje dus. Op zulke dagen realiseer ik me wel dat het extra belangrijk is om voor mijzelf structuur aan te brengen. En tja, daar is een planning toch wel érg handig bij. Eigenlijk ontkom ik er niet aan! Om die structuur aan te brengen en mijn hoofd wat leeg te maken, heb ik sinds een tijdje een planbord in mijn keuken hangen. Hierop schrijf ik per dagdeel wat ik moet doen en wat ik niet moet vergeten. Ik plan dan altijd maar een paar dagen vooruit, anders wordt het onoverzichtelijk en druk op mijn planbord én in mijn hoofd. En ik moet zeggen, ik begin al een klein beetje van mijn planbord te houden! Het geeft me een fijn gevoel als ik een activiteit kan uitgummen, omdat die al voorbij is. Weer iets dat gelukt is!

THROWBACKTHURSDAY

Het is vandaag alweer donderdag, which means throwback thursday! De dag dat elk sociaal-medium volgegooid wordt met allerlei foto's van vroeger die staan voor een mooie herinnering. Ik vind het altijd super als mensen mooie momenten uit hun leven delen, dus ik dacht, daar doe ik aan mee!

Helaas, van mij vandaag geen aandoenlijke babyfoto, maar ik wil wél even terugblikken naar een heel mooi moment uit mijn leven, dat nog niet zo heel lang geleden is. Het was namelijk vorig jaar nog! En in die tijd ben ik  eigenlijk niet zo heel veel veranderd qua uiterlijk.
Tóch wil ik dit moment super graag delen, omdat het zo belangrijk voor me is.

Goed, om je een duidelijk beeld te kunnen geven van dit moment, is er een stukje 'voorgeschiedenis' vereist:

Het was voor mij op de Havo erg moeilijk om een vervolgstudie te kiezen. Ik weet nog dat ik tegen mijn toenmalige decaan zei dat ik twijfelde tussen de Kunstacademie, Nederlandse taal, Dierverzorging, Psychologie, Journalistiek of iets met marketing. Oja, en kapster/visagiste leek me ook wel leuk!
Omdat ik er niet uit kon komen, ben ik maar studies gaan 'proberen'. Om te beginnen met de Kunstacademie, die na één dag al veel te zweverig voor me bleek te zijn. Oké, zakelijker dus.. Ik kwam uit bij Communicatie, creatief, maar wat meer 'down to earth'. Na een paar maanden bleek dit het ook niet te zijn, ik vond dat er te weinig contact met mensen was, maar vooral ook dat ik te weinig ruimte kreeg om creatief te zijn. Ik zou later opdracht gaan geven aan fotografen, journalisten, en illustrators, maar ik wilde dat zélf allemaal doen. Weer gestopt dus.
Na een jaar researchen kwam ik uit bij Communicatie & Multimediadesign. Ik ben vrij technisch ingesteld en hierbij kon ik dat combineren met creatief zijn. Waar ik niet over na had gedacht, was dat we erg veel kennis moesten hebben van computers en van het programmeren ervan. Al die eentjes en nulletjes maakte me nogal paniekerig, dus helaas, dit was het ook niet voor mij.
Ik bedacht me dat ik misschien gewoon geen student was. Mijn houding was niet goed en ik was niet voldoende gemotiveerd, aldus mijn omgeving. Daarom ben ik maar gaan werken. Studeren, dat was gewoon niets voor mij. 

Na ongeveer een jaar zag ik dat ze een trainster zochten bij onze dansvereniging. Ik dans al mijn hele leven en ik zag het wel zitten om een team te gaan trainen. Tijdens mijn sollicitatie vertelden ze mij dat ze nog iemand zochten voor de kleutergroepjes. Hmm kleuters? Kon ik daar wel mee om gaan? Hoewel ik het in het begin niet zo zag zitten, ben ik in het diepe gesprongen en uiteindelijk vond ik het geweldig om met kinderen te werken. Ik kon mezelf zijn en ontving veel positieve energie van de altijd vrolijke mensjes. 

Op een dag vroeg iemand aan mij waarom ik dan niet iets met kinderen ging doen, een studie. Het woord 'studie' schrok me toen eigenlijk meteen af, maar na een tijdje kwamen mijn gedachten erop terug. Ik had me toch niet voor niets door die Havo gesleept? Misschien moest ik het toch nog één keer proberen. Ik besloot me aan te melden voor de Pabo en begon dat jaar nog aan mijn studie. Mede doordat in dat jaar mijn ADHD was vastgesteld en ik erachter kwam dat ik misschien toch níet zo ongemotiveerd en lui was als gedacht werd, durfde ik het nog één keer aan.
Mijn jaar begon goed, ik was ijverig en gemotiveerd. Op stage kreeg ik veel positieve feedback. Volgens mijn mentor en andere begeleiders bezat ik over een aantal eigenschappen die een leerkracht van nature moet hebben. Ondanks dat ik al iets meer zelfvertrouwen begon te krijgen, is dat jaar niet op rolletjes verlopen. In december begon mijn ijverigheid weer af te zwakken. Nouja, dat zeg ik eigenlijk verkeerd, ik raakte het overzicht weer kwijt. Dit keer besloot ik me niet zomaar uit het veld te laten slaan en ik trok in februari aan de bel bij mijn slb'er. Samen met haar heb ik een planning gemaakt om mijn achterstand in te halen. In een paar maanden, of eigenlijk de paar laatste weken, heb ik ál het werk wat ik het hele jaar moest doen, gemaakt. Elke dag zat ik van 9 tot 17 uur op school (thuis kon ik me niet concentreren) te werken. Om zo lang te kunnen werken had ik inmiddels ritalin voorgeschreven gekregen. Echt blij was ik er niet mee, ik voelde me niet mezelf met die medicijnen, maar op dat moment zag ik geen andere optie. Op het állerlaatste moment lukte het om al die opdrachten succesvol af te ronden.
Helaas had ik geen tijd meer om daarvan bij te komen, kort daarna had ik namelijk mijn assessmentgesprek. Hier zou ik moeten gaan 'bewijzen' wat ik geleerd had, dat ik het in me had om leerkracht te worden en dat ik het HBO aan kon. En daarvoor was een behoorlijk groot ondersteunend document nodig, gevuld met bewijsstukken. Ook dat document had ik weer nét op tijd af en een week later stond ik op de gang te wachten voor mijn gesprek. Ik ben in mijn hele leven nog nóóit zo zenuwachtig geweest, als toen. Niet voor mijn Havo eindexamens, niet voor mijn rij examens, nergens voor. Maar oh wat wilde ik dit graag halen! Tijdens het gesprek heb ik mezelf kwetsbaar en open opgesteld. Ik heb mijn fouten toegegeven, maar ook laten zien wat ik in mijn mars had. Het moment dat mijn assessoren gingen overleggen, voelde ik me als verdoofd. Het enige wat ik op dat moment hoorde, was mijn hart dat bonkte in mijn keel. Na een paar minuten kwamen ze me halen, ik zou het nú gaan horen!

*Nu volgt dus mijn Throwback Thursdaymoment:*
Trillend stapte ik het lokaal binnen, waar mijn assessoren glimlachend aan tafel zaten. Ze keken me aan en ik vertelde dat ik kapot ging van de zenuwen. 'Nou, zullen we je maar snel van die zenuwen af helpen?', werd er gevraagd. Natuurlijk zei ik ja en de woorden 'we waren het er eigenlijk al heel snel over eens' volgden. Oké, dit kon héél goed, of juist héél slecht zijn. Ondanks dat er veel aanwijzingen op een positief vervolg waren, gierden de negatieve gedachten door mijn hoofd. 'Een leerkracht met ADHD, wat is dat eigenlijk ook een slecht idee.' 'Waarom dacht ik dat ik het HBO aan kon.' 'Ik moet maar weer fulltime werk gaan zoeken.' Mijn gedachten werden abrupt onderbroken, doordat er een hand uitgestoken werd richting mij. 'Gefeliciteerd Robi, je hebt het geweldig gedaan! We hebben je zelfs een goed gegeven.'Wacht. Wow. Gebeurde dit nu echt? Had ik het gewoon gehaald? Met een goed? Ik was stomverbaasd. Ik, Robi, die een heel jaar van een HBO studie had afgerond? Langzaam begon het tot me door te dringen en ik barstte in tranen uit. Volgens mij had ik nog nooit eerder gehuild van geluk. Ik had hier hard voor gewerkt en mijn doel behaald! Deze mensen hadden vertrouwen in mij en dat zorgde bij mij voor een flinke boost zelfvertrouwen.

WAUW!

Ja, hier houd ik van!
Al een paar keer had dit steegje aan de overkant van mijn straat mijn interesse gewekt. Er kwamen vreemde, maar mooie geluiden vandaan. Ook gebeurde er ´iets´ met lampjes. Omdat ik er overdag langs liep, was ik benieuwd hoe het er ´s avonds uit zou zien. Die avond besloot ik een kijkje te gaan nemen. Wat een verschil met wat ik ´s middags zag! De lampjes zorgen ervoor dat het hele steegje bontgekleurd is en ik kwam erachter dat ze met je mee bewegen als je er doorheen loopt! 

Geweldig toch?

EEN DRUKKE DAG

Op dagen zoals vandaag heb ik extra veel last van mijn ´volle hoofd´. Voor velen lijkt het een doodnormale en saaie dag; van negen tot vier naar school en om zes uur beginnen met mijn werk als serveerster. Wat is daar nou zo spannend aan? Ik ga het je proberen uit te leggen.

Mijn schooldag bestond vandaag uit drie verschillende lessen, die elk zo'n twee uur duurden, met daartussen één korte en twee langere pauzes. Als we dan even gaan rekenen zijn dat al zes momenten waarbij ik eraan moet denken dat ik op tijd ben. De eerste les, op tijd terug van de korte pauze voor het vervolg, een pauze, de tweede les, met ook daarin weer een pauze én de derde les. Dit zijn dus zes kansen om te laat te komen! Een gespecialiseerde 'te-laat-komer' als ik, heeft natuurlijk moeite om die kansen niet te 'pakken'.
Naast eraan te denken dat ik op tijd terug ben, moet ik ook zo'n zes keer de rust vinden om me weer te concentreren, om mezelf even te resetten. Ik wil immers graag mijn lessen volgen, dingen leren en de klas niet storen, maar helaas werkt mijn hoofd daar niet altijd graag aan mee. 

Waar mijn hoofd ook niet graag aan mee werkt, is het vooraf bedenken van de spullen die ik nodig zal hebben tijdens deze lessen. Moeten we documenten meenemen? Heb ik dan mijn laptop nodig? Vergeet ik mijn pen? En mijn agenda, staat daar nog wat in? Heb ik nog genoeg papier om aantekeningen te maken? Moet ik eigenlijk wel aantekeningen maken? Deze vragen schieten in willekeurige volgorde door mijn hoofd.
Gelukkig zijn de lessen bij ons op de Pabo erg afwisselend, zodat ik nooit heel lang stil hoef te zitten. Er is een goede balans tussen het luisteren en het doen. 'Vroeger' op de middelbare school kwam dat er dus óók nog bij. Ik maakte me dan van tevoren al zorgen of ik dat wel vol ging houden de hele dag, stilzitten en luisteren.

Goed, de schooldag is voorbij. Vandaag ben ik zes keer op tijd gekomen en ik ben betrokken geweest bij de lessen. Pfjieuw!
Nu alleen nog zorgen dat ik op tijd eet, zodat ik op tijd op mijn werk kan zijn!

Op zulke dagen is het extra fijn als ik mijn verhalen even aan iemand kan vertellen, of het, zoals nu van me af te schrijven!

REVIEW; KLEURBOEK VOOR VOLWASSENEN

Als ik ergens van houd, zijn het kleurtjes. Het liefst zo veel mogelijk bij elkaar. Toen een vriendin van mij laatst laat op de avond twitterde met de hashtag 'kleurboekvoorvolwassenen', moest ik me inhouden om niet meteen op te springen en naar haar huis te fietsen. Maar mán wat een wereldidee! Waarom is dit niet eerder bedacht?

Impulsief begon ik te googelen. Op bol.com zag ik dat als ik het boek vóór elf uur 's avonds bestelde, ik het de volgende dag in huis zou hebben. Het was toen 22.50 uur. Wauw, wat een geluk! Meteen besteld dus. Alleen, ik had er helemaal niet aan gedacht dat ik dan dus ook de hele dag paraat moest staan om mijn pakketje in ontvangst te nemen. Ik vond dan ook een briefje in de bus dat de bezorger langs was geweest, maar het pakketje weer had meegenomen, omdat ik niet open deed.
Omdat ik niet kon wachten tot de bezorger over enkele dagen weer terug zou komen, ben ik naar de boekhandel gegaan, waar ik het boek én een pakje stiften vond. De bestelling van bol.com kon ik gelukkig nog cancelen.

Eenmaal thuis aangekomen bladerde ik het boek van begin tot eind door. Aandachtig bekeek ik de sprookjesachtige tekeningen en abstracte patronen. Het was best moeilijk om er één te kiezen! Mijn oog viel op een afbeelding met allerlei bloemen, planten en vogels.
Enthousiast begon ik te kleuren. Elk stukje van de vogel dat ik kleurde, gaf meer resultaat en al snel werd het een kleurrijke bedoeling op mijn papier. Dat ik zo snel resultaat zag, motiveerde me om telkens nog een stukje te kleuren. Het was fijn om op deze manier bezig te zijn. Dat kleuren gaf me rust in mijn hoofd, ik vergat alles om me heen en was alleen nog bezig met één ding. Dat is best bijzonder, normaal ben ik namelijk met 184 dingen tegelijk. Het was dan ook even schrikken toen de deurbel ging, mijn moeder voor de deur stond en ik me realiseerde dat ik zeker twee uur geconcentreerd aan het kleuren was geweest. Even geen prikkels van de televisie, telefoon of laptop, even rust.

Ursula K. Le Guin — 'The creative adult is the child who has survived.'

NORMAAL

´Zit eens stil!´, ´Doe normaal!´, ´Hoe vaak moet ik het nog zeggen?!’, het zijn citaten waar ik inmiddels doodgegooid mee ben. Waarom dan? Omdat anderen ook stil kunnen zitten, aandachtig luisteren en normaal kunnen doen. Na drieëntwintig jaar vraag ik mij nog steeds af wat dat nu is, ‘normaal’. Onder normaal gedrag versta ik inmiddels ‘verwachtingen van de maatschappij omtrent mijn gedrag.’ Deze verwachtingen worden aan mij gesteld, omdat het gros van de maatschappij zich zo gedraagt. Vaak snap ik maar weinig van deze gewoonten. Ik zal je een voorbeeld geven:

Het is normaal om mij te feliciteren met mijn broer, vader of zelfs oom of tante. In mijn hoofd vraag ik me dan af, wat heb ik nu eigenlijk bijgedragen aan het feit dat dit familielid een jaartje ouder is geworden? Daarnaast is het normaal om te vragen hoe het met iemand gaat als je diegene tegenkomt, ook al interesseert je dat niets. Net als dat het normaal is om een hele les lang stil te kunnen zitten en met aandacht te luisteren.

Als ik, omdat ik ze niet begrijp, de zin van deze dingen ter discussie stel aan mijn medemensen, krijg ik antwoorden als ‘Maak je niet zo druk, iedereen doet het toch zo?’ en ‘Probeer je eens aan te passen, zo moeilijk is het niet!’
Nou, ik kan je vertellen dat het eigenlijk tóch best moeilijk is. Althans, voor mij. Wat ik niet begrijp, krijg ik niet in mijn systeem. Ik feliciteer mensen niet automatisch met hun broer, alleen als ik er toevallig aan denk.

Als ik iemand tegenkom, vraag ik niet altijd hoe het met diegene gaat, alleen als dat mij interesseert. Een gevolg daarvan is dat mensen mij zien als onverschillig, of zelfs onbeleefd. Zo wil ik natuurlijk niet overkomen, dus wat doe ik? Ik probeer me aan te passen. Meestal lukt dat; met mijn wijdste prodentglimlach groet ik iedereen in de kamer op een verjaardag, toon ik interesse in mensen die ik al jaren niet gezien heb en eigenlijk al vergeten was en bedank ik voor de felicitaties met de goudvis van de vriendin van mijn neef. Gevolg? Mensen vinden mij aardig, ik doe normaal.  ‘Wat ben jij toch een sociaal en betrokken meisje’, zeggen ze dan.

Een beetje jammer dat ze dat alleen maar zeggen, omdat ik me dus aanpas. Als ik dat niet zou doen, denken mensen meteen dat ik niet geïnteresseerd in ze ben. Dat is het grootste misverstand ooit, ik niet geïnteresseerd in iets of iemand? Ik ben juist overgeïnteresseerd! In alles en iedereen zelfs. Elke prikkel om me heen zie ik, ruik ik, hoor ik of voel ik. Dat is nou net het hele ding, er gaan duizend dingen tegelijk door mijn hoofd waardoor ik soms vergeet, ja oprecht vergeet, om beleefd te zijn of te laten zien hoe leuk ik mensen vind.


Aan de ene kant is het natuurlijk fantastisch om al die prikkels op te merken en gefascineerd te zijn door de kleinste dingen, maar het kost ook veel energie. Over alles wat ik doe -dingen waar de meeste mensen totaal niet bij stilstaan- moet ik nadenken; ik moet erover nadenken om mijn geliefde een kus te geven als ik hem zie, ik moet erover nadenken dat ik mijn sleutels meeneem als ik van huis ga én ik moet erover nadenken dat ik stil moet zijn als iemand tegen me praat, ook al weet ik allang wat diegene wil zeggen en ben ik in mijn hoofd al tien stappen verder. 

Daarom vergeet ik dus wel eens om mensen te laten zien dat ik ze wel interessant, leuk of lief vind. Maar dat wil ik natuurlijk wel graag! Samen met mijn omgeving werk ik eraan. Ik heb mijn vriend gevraagd of hij het bijvoorbeeld wil vragen als hij een kus wil. En mijn moeder herinnert mij er nog steeds aan dat ik sommige mensen even moet begroeten of bedanken. Gewoon, kleine reminders omdat ik er zelf soms niet aan denk.

ADHD

Zo. 

Na lang twijfelen of ik dit wel aandurf, heb ik de knoop doorgehakt; ik ga bloggen over mijn leven met ADHD. 
Bij mij is zo'n twee jaar geleden de diagnose ADHD gesteld. Op dat moment was dat een grote verrassing. Ik was toch helemaal geen stuiterbal? Juist! Dat is het beeld wat mensen van ADHD hebben; een druk jongetje dat niet stil kan zitten in de klas, een stuiterbal. Om dat stereotype maar meteen te breken; ik ben een 23-jarige studente aan de PABO en nee, ik ben niet Alle Dagen Heel Druk. 
Maar goed, vóór deze 'ontdekking' had ik ongeveer hetzelfde idee over ADHD als de meeste mensen. Daarom ben ik mij sindsdien steeds meer gaan verdiepen in deze term. Hoe meer ik erover te weten kom, hoe beter ik mijzelf leer kennen. Het is zoveel meer dan niet stil kunnen zitten op een stoel!
Waar ik ongelooflijk veel waarde aan hecht, is herkenning. Het is fijn om mensen te spreken die hetzelfde in elkaar zitten, of om ervaringen met ADHD te delen. En dat is precies de reden dat ik mijn blog begonnen ben. Ik wil mijn ervaringen delen aan mede-ADHD'ers, maar ook aan vrienden, partners of familie van mensen met ADHD, of mensen die juist géén enkele ervaring hebben met ADHD. Nou ja, eigenlijk aan iedereen!
Ik geef je een kijkje in mijn leven en mijn zoektocht naar allerlei foefjes om mijn leven met ADHD makkelijker te maken.

Wees vooral vrij om te reageren met vragen, ervaringen of andere opmerkingen!