NORMAAL

´Zit eens stil!´, ´Doe normaal!´, ´Hoe vaak moet ik het nog zeggen?!’, het zijn citaten waar ik inmiddels doodgegooid mee ben. Waarom dan? Omdat anderen ook stil kunnen zitten, aandachtig luisteren en normaal kunnen doen. Na drieëntwintig jaar vraag ik mij nog steeds af wat dat nu is, ‘normaal’. Onder normaal gedrag versta ik inmiddels ‘verwachtingen van de maatschappij omtrent mijn gedrag.’ Deze verwachtingen worden aan mij gesteld, omdat het gros van de maatschappij zich zo gedraagt. Vaak snap ik maar weinig van deze gewoonten. Ik zal je een voorbeeld geven:

Het is normaal om mij te feliciteren met mijn broer, vader of zelfs oom of tante. In mijn hoofd vraag ik me dan af, wat heb ik nu eigenlijk bijgedragen aan het feit dat dit familielid een jaartje ouder is geworden? Daarnaast is het normaal om te vragen hoe het met iemand gaat als je diegene tegenkomt, ook al interesseert je dat niets. Net als dat het normaal is om een hele les lang stil te kunnen zitten en met aandacht te luisteren.

Als ik, omdat ik ze niet begrijp, de zin van deze dingen ter discussie stel aan mijn medemensen, krijg ik antwoorden als ‘Maak je niet zo druk, iedereen doet het toch zo?’ en ‘Probeer je eens aan te passen, zo moeilijk is het niet!’
Nou, ik kan je vertellen dat het eigenlijk tóch best moeilijk is. Althans, voor mij. Wat ik niet begrijp, krijg ik niet in mijn systeem. Ik feliciteer mensen niet automatisch met hun broer, alleen als ik er toevallig aan denk.

Als ik iemand tegenkom, vraag ik niet altijd hoe het met diegene gaat, alleen als dat mij interesseert. Een gevolg daarvan is dat mensen mij zien als onverschillig, of zelfs onbeleefd. Zo wil ik natuurlijk niet overkomen, dus wat doe ik? Ik probeer me aan te passen. Meestal lukt dat; met mijn wijdste prodentglimlach groet ik iedereen in de kamer op een verjaardag, toon ik interesse in mensen die ik al jaren niet gezien heb en eigenlijk al vergeten was en bedank ik voor de felicitaties met de goudvis van de vriendin van mijn neef. Gevolg? Mensen vinden mij aardig, ik doe normaal.  ‘Wat ben jij toch een sociaal en betrokken meisje’, zeggen ze dan.

Een beetje jammer dat ze dat alleen maar zeggen, omdat ik me dus aanpas. Als ik dat niet zou doen, denken mensen meteen dat ik niet geïnteresseerd in ze ben. Dat is het grootste misverstand ooit, ik niet geïnteresseerd in iets of iemand? Ik ben juist overgeïnteresseerd! In alles en iedereen zelfs. Elke prikkel om me heen zie ik, ruik ik, hoor ik of voel ik. Dat is nou net het hele ding, er gaan duizend dingen tegelijk door mijn hoofd waardoor ik soms vergeet, ja oprecht vergeet, om beleefd te zijn of te laten zien hoe leuk ik mensen vind.


Aan de ene kant is het natuurlijk fantastisch om al die prikkels op te merken en gefascineerd te zijn door de kleinste dingen, maar het kost ook veel energie. Over alles wat ik doe -dingen waar de meeste mensen totaal niet bij stilstaan- moet ik nadenken; ik moet erover nadenken om mijn geliefde een kus te geven als ik hem zie, ik moet erover nadenken dat ik mijn sleutels meeneem als ik van huis ga én ik moet erover nadenken dat ik stil moet zijn als iemand tegen me praat, ook al weet ik allang wat diegene wil zeggen en ben ik in mijn hoofd al tien stappen verder. 

Daarom vergeet ik dus wel eens om mensen te laten zien dat ik ze wel interessant, leuk of lief vind. Maar dat wil ik natuurlijk wel graag! Samen met mijn omgeving werk ik eraan. Ik heb mijn vriend gevraagd of hij het bijvoorbeeld wil vragen als hij een kus wil. En mijn moeder herinnert mij er nog steeds aan dat ik sommige mensen even moet begroeten of bedanken. Gewoon, kleine reminders omdat ik er zelf soms niet aan denk.