Zo maakten verschillende mensen mij al attent op het verhaal dat de 'bedenker' van ADHD, psychiater Leon Eisenberg, op zijn sterfbed gezegd zou hebben dat ADHD slechts een fictieve ziekte is. Bedacht om de farmaceutische industrie te spekken.
Ook zouden ADHD-kenmerken voort kunnen komen uit overmatig marihuana- of alcoholgebruik, slaap- of ijzertekort en dyslexie.
En oh ja, wat ik ook vaak hoor: 'Vroeger, toen bestond ADHD nog niet. Toen was je gewoon wat drukker dan de rest, of je had teveel suiker op.'
Pfoe, wist ik eindelijk wat me mankeerde, bestaat het niet! Heb ik weer.
Oké, dat was een grapje. Ik vind dat deze 'kenmerken van afwijkend gedrag' zeker serieus genomen moeten worden. Je leest het goed, ik noem het geen ziekte. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik 'ziek' ben. Wel denk ik dat mijn hersenen op een heel andere manier werken dan die van een 'normaal' (I know, geen fijn woord) iemand. En daardoor gedraag ik mij soms anders, of heb ik andere dingen nodig.
Of ik denk dat de farmaceutische industrie gigantisch veel winst maakt op ADHD? Ja! Ik ben zelf ook zeker niet van mening dat iedereen die zich anders gedraagt maar volgestopt moet worden met allerlei pillen, om normaal te kunnen doen. Ik merk dat dit wel sneller gebeurt dan vroeger en dat baart me soms wel zorgen. Ritalin zal zeker niet gezond zijn voor jonge opgroeiende kinderen en inderdaad, de diagnose ADHD wordt tegenwoordig nogal snel op tafel gegooid.
Van vroeger kan ik me herinneren dat er op onze hele school twee kinderen met ADHD zaten. Dan tel ik mijzelf niet mee, want dat was toen nog lang niet bekend. Nee, ik was gewoon een drukker kind, dat aan het bureau van de leerkracht wel te handhaven was. Ik haalde gewoon goede cijfers, dus niks aan de hand toch?
Tja, dan komen we dus weer bij het andere uiterste; het afwijkende gedrag negeren of onderdrukken. Ik denk dat ik een prettigere schooltijd had gehad als er wat meer begrip voor me was of wat meer rekening met me werd gehouden.
Als het zo is dat er tegenwoordig meer kinderen zijn die afwijkend gedrag vertonen dan vroeger, wat misschien wel echt zo is nu ik erover nadenk, dan is dat volgens mij omdat de maatschappij steeds meer van ze verwacht. De tijd dat ze echt kind kunnen zijn, wordt steeds korter. Tegenwoordig zijn kinderen op steeds jongere leeftijd al verantwoordelijk voor hun eigen avondeten, want hun ouders moeten werken. Ook hebben ze al op jonge leeftijd verschillende verplichtingen. Ze moeten naar dansles, muziekles, bijles en oh, ze moeten ook nog een teamsport doen, want dat is goed voor de sociale vaardigheden. Als ik buiten rondloop spelen er aanzienlijk minder kinderen buiten dan ik mij herinner van vroeger. Terwijl buitenspelen, in bomen klimmen, rennen, huppelen en springen voor mij juist uitlaatkleppen waren, zitten kinderen steeds vaker binnen, voor een scherm. Als je hoofd érgens van vol raakt..
Goed, tot zover mijn misschien wel 'Oma-opvattingen'. ADHD of niet, de oplossing is volgens mij meer differentiatie op het gedrag van kinderen. Er wordt al flink onderscheid gemaakt qua instructie en verwerking op het gebied van kennis, maar in mijn ogen nog niet altijd genoeg op het gebied van gedrag. En nee, ik vind niet dat Pietje preventief moet gaan huppelen voor elke les en Jantje altijd maar op de gang moet gaan werken. Kinderen moeten ook leren om zich aan te passen aan hun omgeving, dat moeten ze in hun verdere leven namelijk ook nog regelmatig doen. Het is voor kinderen fijn het gevoel te hebben dat iemand ze begrijpt en dat gevoel geef je ze niet door aan elk kind exact dezelfde verwachtingen te stellen. Het heeft juist ruimte nodig om zichzelf te kunnen zijn en daarmee om te kunnen gaan in bepaalde situaties. Ik zie het als de taak van de leerkracht om ze daarin zo goed mogelijk te begeleiden.
En oh ja, wat ik ook vaak hoor: 'Vroeger, toen bestond ADHD nog niet. Toen was je gewoon wat drukker dan de rest, of je had teveel suiker op.'
Pfoe, wist ik eindelijk wat me mankeerde, bestaat het niet! Heb ik weer.
Oké, dat was een grapje. Ik vind dat deze 'kenmerken van afwijkend gedrag' zeker serieus genomen moeten worden. Je leest het goed, ik noem het geen ziekte. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik 'ziek' ben. Wel denk ik dat mijn hersenen op een heel andere manier werken dan die van een 'normaal' (I know, geen fijn woord) iemand. En daardoor gedraag ik mij soms anders, of heb ik andere dingen nodig.
Of ik denk dat de farmaceutische industrie gigantisch veel winst maakt op ADHD? Ja! Ik ben zelf ook zeker niet van mening dat iedereen die zich anders gedraagt maar volgestopt moet worden met allerlei pillen, om normaal te kunnen doen. Ik merk dat dit wel sneller gebeurt dan vroeger en dat baart me soms wel zorgen. Ritalin zal zeker niet gezond zijn voor jonge opgroeiende kinderen en inderdaad, de diagnose ADHD wordt tegenwoordig nogal snel op tafel gegooid.
Van vroeger kan ik me herinneren dat er op onze hele school twee kinderen met ADHD zaten. Dan tel ik mijzelf niet mee, want dat was toen nog lang niet bekend. Nee, ik was gewoon een drukker kind, dat aan het bureau van de leerkracht wel te handhaven was. Ik haalde gewoon goede cijfers, dus niks aan de hand toch?
Tja, dan komen we dus weer bij het andere uiterste; het afwijkende gedrag negeren of onderdrukken. Ik denk dat ik een prettigere schooltijd had gehad als er wat meer begrip voor me was of wat meer rekening met me werd gehouden.
Als het zo is dat er tegenwoordig meer kinderen zijn die afwijkend gedrag vertonen dan vroeger, wat misschien wel echt zo is nu ik erover nadenk, dan is dat volgens mij omdat de maatschappij steeds meer van ze verwacht. De tijd dat ze echt kind kunnen zijn, wordt steeds korter. Tegenwoordig zijn kinderen op steeds jongere leeftijd al verantwoordelijk voor hun eigen avondeten, want hun ouders moeten werken. Ook hebben ze al op jonge leeftijd verschillende verplichtingen. Ze moeten naar dansles, muziekles, bijles en oh, ze moeten ook nog een teamsport doen, want dat is goed voor de sociale vaardigheden. Als ik buiten rondloop spelen er aanzienlijk minder kinderen buiten dan ik mij herinner van vroeger. Terwijl buitenspelen, in bomen klimmen, rennen, huppelen en springen voor mij juist uitlaatkleppen waren, zitten kinderen steeds vaker binnen, voor een scherm. Als je hoofd érgens van vol raakt..
Goed, tot zover mijn misschien wel 'Oma-opvattingen'. ADHD of niet, de oplossing is volgens mij meer differentiatie op het gedrag van kinderen. Er wordt al flink onderscheid gemaakt qua instructie en verwerking op het gebied van kennis, maar in mijn ogen nog niet altijd genoeg op het gebied van gedrag. En nee, ik vind niet dat Pietje preventief moet gaan huppelen voor elke les en Jantje altijd maar op de gang moet gaan werken. Kinderen moeten ook leren om zich aan te passen aan hun omgeving, dat moeten ze in hun verdere leven namelijk ook nog regelmatig doen. Het is voor kinderen fijn het gevoel te hebben dat iemand ze begrijpt en dat gevoel geef je ze niet door aan elk kind exact dezelfde verwachtingen te stellen. Het heeft juist ruimte nodig om zichzelf te kunnen zijn en daarmee om te kunnen gaan in bepaalde situaties. Ik zie het als de taak van de leerkracht om ze daarin zo goed mogelijk te begeleiden.
1 opmerking:
Haha dit is waar we het laatst over hadden. Ik voel me gewoon persoonlijk aangesproken door 'nee, ik ga nie preventief Pietje laten buiten spelen'. ;)
Een reactie posten