PLANNINGEN

Bij dit woord krijg ik eigenlijk spontaan de rillingen. Als mensen vragen wat ik het komende weekend ´op de planning´ heb, wil ik het liefst gillend wegrennen. Nee. Planningen, daar word ik zenuwachtig van. Mijn ´ik-moet-zoveel-doen-gevoel' komt namelijk meteen om de hoek kijken zodra iemand over een planning begint. Als iets op de planning staat, dan moet het. En als iets moet, is het een verplichting. En als iets een verplichting is, geeft dat veel onrust in mijn hoofd.

In mijn ideale wereld zou ik elke dag wakker worden en dan pas beslissen wat ik die dag ga doen. En ja, soms, heel soms, kan ik even leven volgens die ideale wereld.
Afgelopen weekend is daar een voorbeeld van. Tijdens een weekendje in Duitsland bij mijn (schoon)familie voelde ik me vrij en volkomen stressloos. Mijn ik-moet-zoveel-doen-gevoel had ik lekker thuis gelaten, in Nederland. Het was heerlijk om even niets te moeten en niet het hele weekend volgepland te hebben. Dit betekent trouwens niet dat ik het hele weekend niets gedaan heb, want natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar de nieuwe omgeving en mensen daar! Mijn overtollige energie kon ik kwijt door te gaan wandelen, of door met de kinderen lekker 'buiten te spelen'. Ideaal weekendje dus! 
Zó ideaal, dat ik het op maandagochtend ontzettend moeilijk vind om weer in het gareel te komen. Opeens moet ik dan weer serieus doen, aan mijn studie denken,  op tijd komen, mijn spullen meenemen. (Juist ja, zoals ik in mijn post Een Drukke Dag beschrijf.)
Je begrijpt nu misschien dat dit na zo'n weekend nogal een omslag is. Ik heb dan de tijd nodig om even te acclimatiseren en dat gaat helaas meestal niet zonder slag of stoot. Die eerste paar dagen kan ik dan weer even totaal niet met mezelf door één deur. Ik verslaap me, vergeet allerlei spullen, raak alles kwijt en word daarom ook nog kwaad op mezelf. Geen feestje dus. Op zulke dagen realiseer ik me wel dat het extra belangrijk is om voor mijzelf structuur aan te brengen. En tja, daar is een planning toch wel érg handig bij. Eigenlijk ontkom ik er niet aan! Om die structuur aan te brengen en mijn hoofd wat leeg te maken, heb ik sinds een tijdje een planbord in mijn keuken hangen. Hierop schrijf ik per dagdeel wat ik moet doen en wat ik niet moet vergeten. Ik plan dan altijd maar een paar dagen vooruit, anders wordt het onoverzichtelijk en druk op mijn planbord én in mijn hoofd. En ik moet zeggen, ik begin al een klein beetje van mijn planbord te houden! Het geeft me een fijn gevoel als ik een activiteit kan uitgummen, omdat die al voorbij is. Weer iets dat gelukt is!

THROWBACKTHURSDAY

Het is vandaag alweer donderdag, which means throwback thursday! De dag dat elk sociaal-medium volgegooid wordt met allerlei foto's van vroeger die staan voor een mooie herinnering. Ik vind het altijd super als mensen mooie momenten uit hun leven delen, dus ik dacht, daar doe ik aan mee!

Helaas, van mij vandaag geen aandoenlijke babyfoto, maar ik wil wél even terugblikken naar een heel mooi moment uit mijn leven, dat nog niet zo heel lang geleden is. Het was namelijk vorig jaar nog! En in die tijd ben ik  eigenlijk niet zo heel veel veranderd qua uiterlijk.
Tóch wil ik dit moment super graag delen, omdat het zo belangrijk voor me is.

Goed, om je een duidelijk beeld te kunnen geven van dit moment, is er een stukje 'voorgeschiedenis' vereist:

Het was voor mij op de Havo erg moeilijk om een vervolgstudie te kiezen. Ik weet nog dat ik tegen mijn toenmalige decaan zei dat ik twijfelde tussen de Kunstacademie, Nederlandse taal, Dierverzorging, Psychologie, Journalistiek of iets met marketing. Oja, en kapster/visagiste leek me ook wel leuk!
Omdat ik er niet uit kon komen, ben ik maar studies gaan 'proberen'. Om te beginnen met de Kunstacademie, die na één dag al veel te zweverig voor me bleek te zijn. Oké, zakelijker dus.. Ik kwam uit bij Communicatie, creatief, maar wat meer 'down to earth'. Na een paar maanden bleek dit het ook niet te zijn, ik vond dat er te weinig contact met mensen was, maar vooral ook dat ik te weinig ruimte kreeg om creatief te zijn. Ik zou later opdracht gaan geven aan fotografen, journalisten, en illustrators, maar ik wilde dat zélf allemaal doen. Weer gestopt dus.
Na een jaar researchen kwam ik uit bij Communicatie & Multimediadesign. Ik ben vrij technisch ingesteld en hierbij kon ik dat combineren met creatief zijn. Waar ik niet over na had gedacht, was dat we erg veel kennis moesten hebben van computers en van het programmeren ervan. Al die eentjes en nulletjes maakte me nogal paniekerig, dus helaas, dit was het ook niet voor mij.
Ik bedacht me dat ik misschien gewoon geen student was. Mijn houding was niet goed en ik was niet voldoende gemotiveerd, aldus mijn omgeving. Daarom ben ik maar gaan werken. Studeren, dat was gewoon niets voor mij. 

Na ongeveer een jaar zag ik dat ze een trainster zochten bij onze dansvereniging. Ik dans al mijn hele leven en ik zag het wel zitten om een team te gaan trainen. Tijdens mijn sollicitatie vertelden ze mij dat ze nog iemand zochten voor de kleutergroepjes. Hmm kleuters? Kon ik daar wel mee om gaan? Hoewel ik het in het begin niet zo zag zitten, ben ik in het diepe gesprongen en uiteindelijk vond ik het geweldig om met kinderen te werken. Ik kon mezelf zijn en ontving veel positieve energie van de altijd vrolijke mensjes. 

Op een dag vroeg iemand aan mij waarom ik dan niet iets met kinderen ging doen, een studie. Het woord 'studie' schrok me toen eigenlijk meteen af, maar na een tijdje kwamen mijn gedachten erop terug. Ik had me toch niet voor niets door die Havo gesleept? Misschien moest ik het toch nog één keer proberen. Ik besloot me aan te melden voor de Pabo en begon dat jaar nog aan mijn studie. Mede doordat in dat jaar mijn ADHD was vastgesteld en ik erachter kwam dat ik misschien toch níet zo ongemotiveerd en lui was als gedacht werd, durfde ik het nog één keer aan.
Mijn jaar begon goed, ik was ijverig en gemotiveerd. Op stage kreeg ik veel positieve feedback. Volgens mijn mentor en andere begeleiders bezat ik over een aantal eigenschappen die een leerkracht van nature moet hebben. Ondanks dat ik al iets meer zelfvertrouwen begon te krijgen, is dat jaar niet op rolletjes verlopen. In december begon mijn ijverigheid weer af te zwakken. Nouja, dat zeg ik eigenlijk verkeerd, ik raakte het overzicht weer kwijt. Dit keer besloot ik me niet zomaar uit het veld te laten slaan en ik trok in februari aan de bel bij mijn slb'er. Samen met haar heb ik een planning gemaakt om mijn achterstand in te halen. In een paar maanden, of eigenlijk de paar laatste weken, heb ik ál het werk wat ik het hele jaar moest doen, gemaakt. Elke dag zat ik van 9 tot 17 uur op school (thuis kon ik me niet concentreren) te werken. Om zo lang te kunnen werken had ik inmiddels ritalin voorgeschreven gekregen. Echt blij was ik er niet mee, ik voelde me niet mezelf met die medicijnen, maar op dat moment zag ik geen andere optie. Op het állerlaatste moment lukte het om al die opdrachten succesvol af te ronden.
Helaas had ik geen tijd meer om daarvan bij te komen, kort daarna had ik namelijk mijn assessmentgesprek. Hier zou ik moeten gaan 'bewijzen' wat ik geleerd had, dat ik het in me had om leerkracht te worden en dat ik het HBO aan kon. En daarvoor was een behoorlijk groot ondersteunend document nodig, gevuld met bewijsstukken. Ook dat document had ik weer nét op tijd af en een week later stond ik op de gang te wachten voor mijn gesprek. Ik ben in mijn hele leven nog nóóit zo zenuwachtig geweest, als toen. Niet voor mijn Havo eindexamens, niet voor mijn rij examens, nergens voor. Maar oh wat wilde ik dit graag halen! Tijdens het gesprek heb ik mezelf kwetsbaar en open opgesteld. Ik heb mijn fouten toegegeven, maar ook laten zien wat ik in mijn mars had. Het moment dat mijn assessoren gingen overleggen, voelde ik me als verdoofd. Het enige wat ik op dat moment hoorde, was mijn hart dat bonkte in mijn keel. Na een paar minuten kwamen ze me halen, ik zou het nú gaan horen!

*Nu volgt dus mijn Throwback Thursdaymoment:*
Trillend stapte ik het lokaal binnen, waar mijn assessoren glimlachend aan tafel zaten. Ze keken me aan en ik vertelde dat ik kapot ging van de zenuwen. 'Nou, zullen we je maar snel van die zenuwen af helpen?', werd er gevraagd. Natuurlijk zei ik ja en de woorden 'we waren het er eigenlijk al heel snel over eens' volgden. Oké, dit kon héél goed, of juist héél slecht zijn. Ondanks dat er veel aanwijzingen op een positief vervolg waren, gierden de negatieve gedachten door mijn hoofd. 'Een leerkracht met ADHD, wat is dat eigenlijk ook een slecht idee.' 'Waarom dacht ik dat ik het HBO aan kon.' 'Ik moet maar weer fulltime werk gaan zoeken.' Mijn gedachten werden abrupt onderbroken, doordat er een hand uitgestoken werd richting mij. 'Gefeliciteerd Robi, je hebt het geweldig gedaan! We hebben je zelfs een goed gegeven.'Wacht. Wow. Gebeurde dit nu echt? Had ik het gewoon gehaald? Met een goed? Ik was stomverbaasd. Ik, Robi, die een heel jaar van een HBO studie had afgerond? Langzaam begon het tot me door te dringen en ik barstte in tranen uit. Volgens mij had ik nog nooit eerder gehuild van geluk. Ik had hier hard voor gewerkt en mijn doel behaald! Deze mensen hadden vertrouwen in mij en dat zorgde bij mij voor een flinke boost zelfvertrouwen.

WAUW!

Ja, hier houd ik van!
Al een paar keer had dit steegje aan de overkant van mijn straat mijn interesse gewekt. Er kwamen vreemde, maar mooie geluiden vandaan. Ook gebeurde er ´iets´ met lampjes. Omdat ik er overdag langs liep, was ik benieuwd hoe het er ´s avonds uit zou zien. Die avond besloot ik een kijkje te gaan nemen. Wat een verschil met wat ik ´s middags zag! De lampjes zorgen ervoor dat het hele steegje bontgekleurd is en ik kwam erachter dat ze met je mee bewegen als je er doorheen loopt! 

Geweldig toch?

EEN DRUKKE DAG

Op dagen zoals vandaag heb ik extra veel last van mijn ´volle hoofd´. Voor velen lijkt het een doodnormale en saaie dag; van negen tot vier naar school en om zes uur beginnen met mijn werk als serveerster. Wat is daar nou zo spannend aan? Ik ga het je proberen uit te leggen.

Mijn schooldag bestond vandaag uit drie verschillende lessen, die elk zo'n twee uur duurden, met daartussen één korte en twee langere pauzes. Als we dan even gaan rekenen zijn dat al zes momenten waarbij ik eraan moet denken dat ik op tijd ben. De eerste les, op tijd terug van de korte pauze voor het vervolg, een pauze, de tweede les, met ook daarin weer een pauze én de derde les. Dit zijn dus zes kansen om te laat te komen! Een gespecialiseerde 'te-laat-komer' als ik, heeft natuurlijk moeite om die kansen niet te 'pakken'.
Naast eraan te denken dat ik op tijd terug ben, moet ik ook zo'n zes keer de rust vinden om me weer te concentreren, om mezelf even te resetten. Ik wil immers graag mijn lessen volgen, dingen leren en de klas niet storen, maar helaas werkt mijn hoofd daar niet altijd graag aan mee. 

Waar mijn hoofd ook niet graag aan mee werkt, is het vooraf bedenken van de spullen die ik nodig zal hebben tijdens deze lessen. Moeten we documenten meenemen? Heb ik dan mijn laptop nodig? Vergeet ik mijn pen? En mijn agenda, staat daar nog wat in? Heb ik nog genoeg papier om aantekeningen te maken? Moet ik eigenlijk wel aantekeningen maken? Deze vragen schieten in willekeurige volgorde door mijn hoofd.
Gelukkig zijn de lessen bij ons op de Pabo erg afwisselend, zodat ik nooit heel lang stil hoef te zitten. Er is een goede balans tussen het luisteren en het doen. 'Vroeger' op de middelbare school kwam dat er dus óók nog bij. Ik maakte me dan van tevoren al zorgen of ik dat wel vol ging houden de hele dag, stilzitten en luisteren.

Goed, de schooldag is voorbij. Vandaag ben ik zes keer op tijd gekomen en ik ben betrokken geweest bij de lessen. Pfjieuw!
Nu alleen nog zorgen dat ik op tijd eet, zodat ik op tijd op mijn werk kan zijn!

Op zulke dagen is het extra fijn als ik mijn verhalen even aan iemand kan vertellen, of het, zoals nu van me af te schrijven!

REVIEW; KLEURBOEK VOOR VOLWASSENEN

Als ik ergens van houd, zijn het kleurtjes. Het liefst zo veel mogelijk bij elkaar. Toen een vriendin van mij laatst laat op de avond twitterde met de hashtag 'kleurboekvoorvolwassenen', moest ik me inhouden om niet meteen op te springen en naar haar huis te fietsen. Maar mán wat een wereldidee! Waarom is dit niet eerder bedacht?

Impulsief begon ik te googelen. Op bol.com zag ik dat als ik het boek vóór elf uur 's avonds bestelde, ik het de volgende dag in huis zou hebben. Het was toen 22.50 uur. Wauw, wat een geluk! Meteen besteld dus. Alleen, ik had er helemaal niet aan gedacht dat ik dan dus ook de hele dag paraat moest staan om mijn pakketje in ontvangst te nemen. Ik vond dan ook een briefje in de bus dat de bezorger langs was geweest, maar het pakketje weer had meegenomen, omdat ik niet open deed.
Omdat ik niet kon wachten tot de bezorger over enkele dagen weer terug zou komen, ben ik naar de boekhandel gegaan, waar ik het boek én een pakje stiften vond. De bestelling van bol.com kon ik gelukkig nog cancelen.

Eenmaal thuis aangekomen bladerde ik het boek van begin tot eind door. Aandachtig bekeek ik de sprookjesachtige tekeningen en abstracte patronen. Het was best moeilijk om er één te kiezen! Mijn oog viel op een afbeelding met allerlei bloemen, planten en vogels.
Enthousiast begon ik te kleuren. Elk stukje van de vogel dat ik kleurde, gaf meer resultaat en al snel werd het een kleurrijke bedoeling op mijn papier. Dat ik zo snel resultaat zag, motiveerde me om telkens nog een stukje te kleuren. Het was fijn om op deze manier bezig te zijn. Dat kleuren gaf me rust in mijn hoofd, ik vergat alles om me heen en was alleen nog bezig met één ding. Dat is best bijzonder, normaal ben ik namelijk met 184 dingen tegelijk. Het was dan ook even schrikken toen de deurbel ging, mijn moeder voor de deur stond en ik me realiseerde dat ik zeker twee uur geconcentreerd aan het kleuren was geweest. Even geen prikkels van de televisie, telefoon of laptop, even rust.

Ursula K. Le Guin — 'The creative adult is the child who has survived.'

NORMAAL

´Zit eens stil!´, ´Doe normaal!´, ´Hoe vaak moet ik het nog zeggen?!’, het zijn citaten waar ik inmiddels doodgegooid mee ben. Waarom dan? Omdat anderen ook stil kunnen zitten, aandachtig luisteren en normaal kunnen doen. Na drieëntwintig jaar vraag ik mij nog steeds af wat dat nu is, ‘normaal’. Onder normaal gedrag versta ik inmiddels ‘verwachtingen van de maatschappij omtrent mijn gedrag.’ Deze verwachtingen worden aan mij gesteld, omdat het gros van de maatschappij zich zo gedraagt. Vaak snap ik maar weinig van deze gewoonten. Ik zal je een voorbeeld geven:

Het is normaal om mij te feliciteren met mijn broer, vader of zelfs oom of tante. In mijn hoofd vraag ik me dan af, wat heb ik nu eigenlijk bijgedragen aan het feit dat dit familielid een jaartje ouder is geworden? Daarnaast is het normaal om te vragen hoe het met iemand gaat als je diegene tegenkomt, ook al interesseert je dat niets. Net als dat het normaal is om een hele les lang stil te kunnen zitten en met aandacht te luisteren.

Als ik, omdat ik ze niet begrijp, de zin van deze dingen ter discussie stel aan mijn medemensen, krijg ik antwoorden als ‘Maak je niet zo druk, iedereen doet het toch zo?’ en ‘Probeer je eens aan te passen, zo moeilijk is het niet!’
Nou, ik kan je vertellen dat het eigenlijk tóch best moeilijk is. Althans, voor mij. Wat ik niet begrijp, krijg ik niet in mijn systeem. Ik feliciteer mensen niet automatisch met hun broer, alleen als ik er toevallig aan denk.

Als ik iemand tegenkom, vraag ik niet altijd hoe het met diegene gaat, alleen als dat mij interesseert. Een gevolg daarvan is dat mensen mij zien als onverschillig, of zelfs onbeleefd. Zo wil ik natuurlijk niet overkomen, dus wat doe ik? Ik probeer me aan te passen. Meestal lukt dat; met mijn wijdste prodentglimlach groet ik iedereen in de kamer op een verjaardag, toon ik interesse in mensen die ik al jaren niet gezien heb en eigenlijk al vergeten was en bedank ik voor de felicitaties met de goudvis van de vriendin van mijn neef. Gevolg? Mensen vinden mij aardig, ik doe normaal.  ‘Wat ben jij toch een sociaal en betrokken meisje’, zeggen ze dan.

Een beetje jammer dat ze dat alleen maar zeggen, omdat ik me dus aanpas. Als ik dat niet zou doen, denken mensen meteen dat ik niet geïnteresseerd in ze ben. Dat is het grootste misverstand ooit, ik niet geïnteresseerd in iets of iemand? Ik ben juist overgeïnteresseerd! In alles en iedereen zelfs. Elke prikkel om me heen zie ik, ruik ik, hoor ik of voel ik. Dat is nou net het hele ding, er gaan duizend dingen tegelijk door mijn hoofd waardoor ik soms vergeet, ja oprecht vergeet, om beleefd te zijn of te laten zien hoe leuk ik mensen vind.


Aan de ene kant is het natuurlijk fantastisch om al die prikkels op te merken en gefascineerd te zijn door de kleinste dingen, maar het kost ook veel energie. Over alles wat ik doe -dingen waar de meeste mensen totaal niet bij stilstaan- moet ik nadenken; ik moet erover nadenken om mijn geliefde een kus te geven als ik hem zie, ik moet erover nadenken dat ik mijn sleutels meeneem als ik van huis ga én ik moet erover nadenken dat ik stil moet zijn als iemand tegen me praat, ook al weet ik allang wat diegene wil zeggen en ben ik in mijn hoofd al tien stappen verder. 

Daarom vergeet ik dus wel eens om mensen te laten zien dat ik ze wel interessant, leuk of lief vind. Maar dat wil ik natuurlijk wel graag! Samen met mijn omgeving werk ik eraan. Ik heb mijn vriend gevraagd of hij het bijvoorbeeld wil vragen als hij een kus wil. En mijn moeder herinnert mij er nog steeds aan dat ik sommige mensen even moet begroeten of bedanken. Gewoon, kleine reminders omdat ik er zelf soms niet aan denk.

ADHD

Zo. 

Na lang twijfelen of ik dit wel aandurf, heb ik de knoop doorgehakt; ik ga bloggen over mijn leven met ADHD. 
Bij mij is zo'n twee jaar geleden de diagnose ADHD gesteld. Op dat moment was dat een grote verrassing. Ik was toch helemaal geen stuiterbal? Juist! Dat is het beeld wat mensen van ADHD hebben; een druk jongetje dat niet stil kan zitten in de klas, een stuiterbal. Om dat stereotype maar meteen te breken; ik ben een 23-jarige studente aan de PABO en nee, ik ben niet Alle Dagen Heel Druk. 
Maar goed, vóór deze 'ontdekking' had ik ongeveer hetzelfde idee over ADHD als de meeste mensen. Daarom ben ik mij sindsdien steeds meer gaan verdiepen in deze term. Hoe meer ik erover te weten kom, hoe beter ik mijzelf leer kennen. Het is zoveel meer dan niet stil kunnen zitten op een stoel!
Waar ik ongelooflijk veel waarde aan hecht, is herkenning. Het is fijn om mensen te spreken die hetzelfde in elkaar zitten, of om ervaringen met ADHD te delen. En dat is precies de reden dat ik mijn blog begonnen ben. Ik wil mijn ervaringen delen aan mede-ADHD'ers, maar ook aan vrienden, partners of familie van mensen met ADHD, of mensen die juist géén enkele ervaring hebben met ADHD. Nou ja, eigenlijk aan iedereen!
Ik geef je een kijkje in mijn leven en mijn zoektocht naar allerlei foefjes om mijn leven met ADHD makkelijker te maken.

Wees vooral vrij om te reageren met vragen, ervaringen of andere opmerkingen!