Kleine Robi´s worden groot

Oké oké, niet groot. Ik ben sinds groep 8 geen centimeter meer gegroeid, dus dit is misschien niet de juiste titel. Kleine Robi´s worden... oud? Hmm, nee 23 jaar is ook niet echt te beschrijven als 'oud' en als ik het wel zo zou noemen, dan zouden alle dertigers zich hoogbejaard moeten voelen. Ook niet mijn bedoeling.
Nee, er spookt nu een woord door mijn hoofd, dat heel misschien wel eens het juiste woord zou kunnen zijn. Ik heb alleen een beetje problemen met dit woord. Of nou ja, ik voel een soort angst opkomen als ik het uitspreek. Goed, om even de held uit te hangen in het kader van 'face your fears'; Kleine Robi's worden volwassen.
Pfoe, dat is eruit. De subtitel die eigenlijk zou moeten volgen zou zijn: 'Als je maar niet denkt dat ik een stoffig saai huisvrouwtje in 'Espritkleding' (no offence) word .' Want ondanks dat ik volwassen (ieks) word, wil ik nog wel een avontuurlijk en dynamisch leven leiden.
Het is lastig toe te geven, maar mijn jeugd is (bijna) voorbij. Soms denk ik na over het feit dat ik nu sinds januari op eigen benen sta, als in; ik woon op mezelf, en ik leef nog steeds. Wie had dat ooit gedacht? Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar ik vind het soms best een raar idee dat ik mezelf helemaal alleen in leven hou. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid, het dak boven mijn hoofd en mijn eigen geluk. Vooral dat laatste is iets waardoor ik merk dat ik 'volwassener' (het gaat al iets makkelijker) word. Ík moet ervoor zorgen dat ik gelukkig ben. Vanaf nu gaat niemand meer iets voor me bepalen. Natuurlijk kan mijn omgeving me adviezen geven, maar knopen moet ik zelf doorhakken. En die knopen worden steeds dikker, of mijn kapmes wordt botter, dat zou ook nog kunnen.
Anyway, de beslissingen die ik tegenwoordig moet maken, zijn van groot belang voor de rest van mijn leven. Het gaat niet meer over 'kleurpotlood of stift', of 'welk jurkje trek ik vanavond aan'. Nee, het zijn steeds vaker 'lifetime decisions'. En gadverdamme, wat kunnen die lastig zijn. Steeds vaker denk ik 'wat als..' en heel cliché, maar wel waar; als ik nu weer 16 was, met de kennis en ervaringen die ik nu heb, zou ik bijna alles zó anders doen.
Maar goed, ik leef nu, ik ben nu 23 en ik moet er het beste van maken. Dat betekent goed nadenken en vooral, doen waar ik gelukkig van word. Hopelijk krijg ik dit snel onder de knie.

Op de Pabo worden we doodgegooid met het opstellen van persoonlijke leerdoelen. Je geeft  je lessen, ontdekt waar je moeite met hebt en tadáá; je hebt er weer één te pakken. Die kun je dan weer invullen in je 'Persoonlijke Ontwikkelingsplan' (POP), waaraan je dan je opdrachten relateert. Een groot deel van de opleiding vul je dus zelf in. Wat wil jij nog leren? Waar ben je al wel goed in?
Mijn god, wat had ik hier in het begin moeite mee. Ik wilde duidelijkheid. Iemand die tegen mij zegt: 'Oké Robi, je bent waardeloos met plannen. Hier heb je een opdracht die je leert om er beter in te worden.' Die opdracht zou ik dan maken, laten nakijken en bam, Robi kan plannen! Ondertussen ben ik erachter dat de 'grotemensenwereld' zo natuurlijk niet werkt. Er kan niet mijn hele leven iemand achter me aan lopen om te zeggen wat ik moet doen, welke keuzes ik moet maken en wat ik nog moet leren. Nee, het is nu echt time to grow up. 

DEADLINES

De zonnige kant

Iedereen heeft ze wel eens voorbij zien komen; van die 'positive- thinking' plaatjes over ADHD. In plaats van negatieve kenmerken van ADHD vind je een verzameling van de positieve kenmerken ervan. Bedoeld om zo'n 'oh ja, bekijk het eens van de zonnige kant!-effect' op te wekken. 

Hoewel ik er zelf niet zo'n fan van ben (ik vind ze altijd een beetje cheesy), kan ik me voorstellen dat het fijn kan zijn om zulke dingen te lezen. Ik bedoel, natuurlijk word je liever bestempeld als 'open, enthousiast en spontaan', dan als 'luidruchtig, opdringerig en druk'.

Stressbestendig

Wat je vaak leest op zulke plaatjes, is dat ADHD'ers stressbestendig zijn. Dit komt denk ik doordat zij gewend zijn dat er dingen misgaan. Oké, dit klinkt wel erg zielig, maar zo bedoel ik het niet.
Als ik naar mijzelf kijk is het zó 'normaal' dat ik een bus mis, mijn portemonnee vergeet of mezelf buitensluit, dat ik die dingen niet meer als een ramp beschouw. Zo gaan dingen nou eenmaal, ik los ze wel op, zoals altijd. Nee, er moet heel wat gebeuren wil ik gestrest raken. Inderdaad, dat is best een fijne eigenschap. Alleen ben ik hier zelf soms helemaal niet zo blij mee. Waarom? Ik heb stress nodig! Nou ja, vooral druk eigenlijk. Zonder druk is het 328 keer moeilijker om me te concentreren op iets.
 'Als het toch pas over een week af moet zijn, kan ik nu beter eerst even de was doen, of boodschappen, of een tekening maken of mijn meubilair verplaatsen of..' - en ga zo maar door. 

Hyperfocus
Nee, zonder druk ben ik nog veel sneller afgeleid. Ik heb deadlines nodig! Wanneer ik écht een deadline moet halen, - en dan geen deadline van 'goh anders houd ik me niet aan mijn planning en dat is een ramp', maar een deadline als in 'als je het morgen niet af hebt, kun je van school' -, krijg ik een soort 'hyperfocus'. Wat?!
Oké ik citeer even:

Hyperfocus is iets dat vooral voorkomt bij mensen met het ADHD-I type. Zij hebben niet het hyperactieve van de andere types en zijn daarom wel in staat zich te concentreren op een bezigheid, mits deze bezigheid hen bovengemiddelde interesse heeft. Ze hoeven niet continue in beweging te zijn en kunnen zich helemaal focussen op hun taak. Tijdens zo'n periode van hyperfocus kan de ADHD'er de wereld volledig buiten sluiten. Een bekend voorbeeld is het kind dat uren achter elkaar bezig kan zijn met het spelen van een computerspel, maar nooit zijn huiswerk afkrijgt omdat hij zich er niet op kan concentreren. Hyperfocus zorgt er voor dat de ADHD'er zijn taak perfect wil volbrengen. Dit kan leiden tot enorm creatieve uitspattingen. Het aandachtstekort lijkt op die momenten volledig verdwenen. (Via adhdmedicatie.nl)  

Never a dull moment

Op zulke momenten kan ik werk waar je eigenlijk een week over zou moeten doen, binnen twee uur af hebben. Daarom zit ik meestal aan het eind van het schooljaar als enige student (en vroeger op de havo al als enige leerling) nog op school te werken aan alles wat ik het hele jaar had moeten doen, wat dan wél echt voor stress zorgt.  Het zou dus toch wel een stuk fijner zijn als ik soms even wat sneller stress ervoer.
Aan de andere kant, het zorgt er wel voor dat mijn leven nooit saai is, ik houd het zelf wel spannend. Zowel voor mijzelf, als voor mijn omgeving. ;-)

LIKE A WRECKING BALL

Het zal jullie misschien zijn opgevallen dat ik een tijdje niet geblogd heb. Dit heeft zo zijn redenen. Sommige daarvan zijn niet relevant om hier te noemen, maar één ding is wel weer een beetje typisch Robi. Ik noem dit even het 'wreckingball (credits voor Miley Cyrus) -effect'. 

Enthousiast

Daarmee bedoel ik overigens niet dat ik een superfan van Miley Cyrus ben, maak je geen zorgen. Nee, ik word nogal snel enthousiast. En wanneer ik enthousiast ben, dan ga ik ergens volledig (like a wrecking ball dus) in op. Mijn hersenen gaan dan zo snel, dat ik het zelf amper bij kan houden. Zo ging dat dus ook met deze blog. Ik vond het (nou ja, vind het eigenlijk)  superleuk om te schrijven en de positieve reacties gaven me een fijn en motiverend gevoel. 

Tegenslagen

Het jammere is dat zo'n sloopkogel twee kanten op zwiert. Heen en terug. En helaas gaat die terugweg soms net zo snel als de heenweg. Door een kleine tegenslag kan dat enthousiasme pats-boem verdwenen zijn. Goed, die tegenslag was er, de kogel zwaaide terug. Mensen begonnen me te vragen waarom ik niet meer schreef. Ja, waarom eigenlijk? Dit was even een momentje van plotseling zelfinzicht, je herkent het misschien wel. Zo'n soort pop-up in je hoofd met een spiegelend effect. 'Ga ik nu echt stoppen met schrijven vanwege dít?'

Nou, nee dus! Ik denk niet dat er ooit iemand succesvol is geworden die niet één tegenslag te verwerken heeft gehad. En aangezien ik de leerlingen op stage altijd overspoel met het cliché: 'van fouten en tegenslagen kun je leren', bedacht ik me dat ik misschien zelf ook maar eens naar Juf Robi moet luisteren. Ik blijf gewoon lekker schrijven!

byRobi

Oh ja, de naam heb ik ook even meteen veranderd. Waarom? Ik was het niet helemaal meer met mezelf eens (nog een typisch Robi-dingetje). Veel lezers reageerden met 'hey, maar dat heb ik ook!' of 'wat herkenbaar wat je daar schrijft!'. Mijn karakter, belevingen en ervaringen komen voor een deel voort uit mijn ADHD, maar er zijn natuurlijk ook eigenschappen die ik gewoon lekker van mezelf (zoals mijn jongste broertje dat altijd zegt) heb en die mensen zonder ADHD dus ook hebben. Ik ben niet alleen mijn ADHD.
De essentie blijft voor mij overigens wel om een beeld te schetsen van mijn leven en eigen ervaringen met ADHD.
Goed, genoeg 'huishoudelijke mededelingen' .

ADHDartel wordt dus byRobi!

ADHD, BESTAAT HET NU WEL, OF NIET?

Het is de laatste tijd veel in de media, bestaat ADHD nou écht, of niet? En als het wel bestaat, is het dan een ziekte, of slechts afwijkend gedrag?

Zo maakten verschillende mensen mij al attent op het verhaal dat de 'bedenker' van ADHD, psychiater Leon Eisenberg, op zijn sterfbed gezegd zou hebben dat ADHD slechts een fictieve ziekte is. Bedacht om de farmaceutische industrie te spekken.

Ook zouden ADHD-kenmerken voort kunnen komen uit overmatig marihuana- of alcoholgebruik, slaap- of ijzertekort en dyslexie.
En oh ja, wat ik ook vaak hoor: 'Vroeger, toen bestond ADHD nog niet. Toen was je gewoon wat drukker dan de rest, of je had teveel suiker op.'

Pfoe, wist ik eindelijk wat me mankeerde, bestaat het niet! Heb ik weer.
Oké, dat was een grapje. Ik vind dat deze 'kenmerken van afwijkend gedrag' zeker serieus genomen moeten worden. Je leest het goed, ik noem het geen ziekte. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik 'ziek' ben. Wel denk ik dat mijn hersenen op een heel andere manier werken dan die van een 'normaal' (I know, geen fijn woord) iemand. En daardoor gedraag ik mij soms anders, of heb ik andere dingen nodig.
Of ik denk dat de farmaceutische industrie gigantisch veel winst maakt op ADHD? Ja! Ik ben zelf ook zeker niet van mening dat iedereen die zich anders gedraagt maar volgestopt moet worden met allerlei pillen, om normaal te kunnen doen. Ik merk dat dit wel sneller gebeurt dan vroeger en dat baart me soms wel zorgen. Ritalin zal zeker niet gezond zijn voor jonge opgroeiende kinderen en inderdaad, de diagnose ADHD wordt tegenwoordig nogal snel op tafel gegooid.

Van vroeger kan ik me herinneren dat er op onze hele school twee kinderen met ADHD zaten. Dan tel ik mijzelf niet mee, want dat was toen nog lang niet bekend. Nee, ik was gewoon een drukker kind, dat aan het bureau van de leerkracht wel te handhaven was. Ik haalde gewoon goede cijfers, dus niks aan de hand toch?
Tja, dan komen we dus weer bij het andere uiterste; het afwijkende gedrag negeren of onderdrukken. Ik denk dat ik een prettigere schooltijd had gehad als er wat meer begrip voor me was of wat meer rekening met me werd gehouden.
Als het zo is dat er tegenwoordig meer kinderen zijn die afwijkend gedrag vertonen dan vroeger, wat misschien wel echt zo is nu ik erover nadenk, dan is dat volgens mij omdat de maatschappij steeds meer van ze verwacht. De tijd dat ze echt kind kunnen zijn, wordt steeds korter. Tegenwoordig zijn kinderen op steeds jongere leeftijd al verantwoordelijk voor hun eigen avondeten, want hun ouders moeten werken. Ook hebben ze al op jonge leeftijd verschillende verplichtingen. Ze moeten naar dansles, muziekles, bijles en oh, ze moeten ook nog een teamsport doen, want dat is goed voor de sociale vaardigheden. Als ik buiten rondloop spelen er aanzienlijk minder kinderen buiten dan ik mij herinner van vroeger. Terwijl buitenspelen, in bomen klimmen, rennen, huppelen en springen voor mij juist uitlaatkleppen waren, zitten kinderen steeds vaker binnen, voor een scherm. Als je hoofd érgens van vol raakt..

Goed, tot zover mijn misschien wel 'Oma-opvattingen'. ADHD of niet, de oplossing is volgens mij meer differentiatie op het gedrag van kinderen. Er wordt al flink onderscheid gemaakt qua instructie en verwerking op het gebied van kennis, maar in mijn ogen nog niet altijd genoeg op het gebied van gedrag. En nee, ik vind niet dat Pietje preventief moet gaan huppelen voor elke les en Jantje altijd maar op de gang moet gaan werken. Kinderen moeten ook leren om zich aan te passen aan hun omgeving, dat moeten ze in hun verdere leven namelijk ook nog regelmatig doen. Het is voor kinderen fijn het gevoel te hebben dat iemand ze begrijpt en dat gevoel geef je ze niet door aan elk kind exact dezelfde verwachtingen te stellen. Het heeft juist ruimte nodig om zichzelf te kunnen zijn en daarmee om te kunnen gaan in bepaalde situaties. Ik zie het als de taak van de leerkracht om ze daarin zo goed mogelijk te begeleiden.

EEN BIJZONDER LIEDJE

Ik ben een muziekliefhebber. Van allerlei soorten muziek kan ik genieten. Soms is het lekker om even mijn overtollige energie eruit te luisteren met een flinke dosis herrie, maar muziek kan me ook tot rust laten komen. Zeker zo vlak voor het slapen gaan vind ik het fijn om nog even naar Norah Jones te luisteren.

Maak je geen zorgen, ik ga niet álle leuke liedjes met je delen. Dan zou ik meer een muziekblog gaan schrijven. Nee, alleen liedjes die ik bijzonder vind, die me raken. Dit kan verschillende redenen hebben, bij dit liedje gaat het bijvoorbeeld om de tekst. Op een grappige manier verwoordt Norah precies wat er ´s avonds met mij gebeurt.

In your message you said
You were going to bed
But I'm not done with the night

So I stayed up and read
But your words in my head
Got me mixed up so I turned out the light

And I, don't know how
To slow it down
My mind's racing
From chasing pirates

Well, I'm having the squeems
While the silliest thing's
Floppin' around in my brain

And I try not to dream
But them possible schemes
Swim around, wanna drown me in sync

And I don't know how
To slow it down
Oh, my mind's racing
From chasing pirates

And I don't know how
To slow it down
Oh, my mind's racing
From chasing pirates

My mind's racing
From chasing pirates
My mind's racing
From chasing pirates