DEADLINES

De zonnige kant

Iedereen heeft ze wel eens voorbij zien komen; van die 'positive- thinking' plaatjes over ADHD. In plaats van negatieve kenmerken van ADHD vind je een verzameling van de positieve kenmerken ervan. Bedoeld om zo'n 'oh ja, bekijk het eens van de zonnige kant!-effect' op te wekken. 

Hoewel ik er zelf niet zo'n fan van ben (ik vind ze altijd een beetje cheesy), kan ik me voorstellen dat het fijn kan zijn om zulke dingen te lezen. Ik bedoel, natuurlijk word je liever bestempeld als 'open, enthousiast en spontaan', dan als 'luidruchtig, opdringerig en druk'.

Stressbestendig

Wat je vaak leest op zulke plaatjes, is dat ADHD'ers stressbestendig zijn. Dit komt denk ik doordat zij gewend zijn dat er dingen misgaan. Oké, dit klinkt wel erg zielig, maar zo bedoel ik het niet.
Als ik naar mijzelf kijk is het zó 'normaal' dat ik een bus mis, mijn portemonnee vergeet of mezelf buitensluit, dat ik die dingen niet meer als een ramp beschouw. Zo gaan dingen nou eenmaal, ik los ze wel op, zoals altijd. Nee, er moet heel wat gebeuren wil ik gestrest raken. Inderdaad, dat is best een fijne eigenschap. Alleen ben ik hier zelf soms helemaal niet zo blij mee. Waarom? Ik heb stress nodig! Nou ja, vooral druk eigenlijk. Zonder druk is het 328 keer moeilijker om me te concentreren op iets.
 'Als het toch pas over een week af moet zijn, kan ik nu beter eerst even de was doen, of boodschappen, of een tekening maken of mijn meubilair verplaatsen of..' - en ga zo maar door. 

Hyperfocus
Nee, zonder druk ben ik nog veel sneller afgeleid. Ik heb deadlines nodig! Wanneer ik écht een deadline moet halen, - en dan geen deadline van 'goh anders houd ik me niet aan mijn planning en dat is een ramp', maar een deadline als in 'als je het morgen niet af hebt, kun je van school' -, krijg ik een soort 'hyperfocus'. Wat?!
Oké ik citeer even:

Hyperfocus is iets dat vooral voorkomt bij mensen met het ADHD-I type. Zij hebben niet het hyperactieve van de andere types en zijn daarom wel in staat zich te concentreren op een bezigheid, mits deze bezigheid hen bovengemiddelde interesse heeft. Ze hoeven niet continue in beweging te zijn en kunnen zich helemaal focussen op hun taak. Tijdens zo'n periode van hyperfocus kan de ADHD'er de wereld volledig buiten sluiten. Een bekend voorbeeld is het kind dat uren achter elkaar bezig kan zijn met het spelen van een computerspel, maar nooit zijn huiswerk afkrijgt omdat hij zich er niet op kan concentreren. Hyperfocus zorgt er voor dat de ADHD'er zijn taak perfect wil volbrengen. Dit kan leiden tot enorm creatieve uitspattingen. Het aandachtstekort lijkt op die momenten volledig verdwenen. (Via adhdmedicatie.nl)  

Never a dull moment

Op zulke momenten kan ik werk waar je eigenlijk een week over zou moeten doen, binnen twee uur af hebben. Daarom zit ik meestal aan het eind van het schooljaar als enige student (en vroeger op de havo al als enige leerling) nog op school te werken aan alles wat ik het hele jaar had moeten doen, wat dan wél echt voor stress zorgt.  Het zou dus toch wel een stuk fijner zijn als ik soms even wat sneller stress ervoer.
Aan de andere kant, het zorgt er wel voor dat mijn leven nooit saai is, ik houd het zelf wel spannend. Zowel voor mijzelf, als voor mijn omgeving. ;-)

LIKE A WRECKING BALL

Het zal jullie misschien zijn opgevallen dat ik een tijdje niet geblogd heb. Dit heeft zo zijn redenen. Sommige daarvan zijn niet relevant om hier te noemen, maar één ding is wel weer een beetje typisch Robi. Ik noem dit even het 'wreckingball (credits voor Miley Cyrus) -effect'. 

Enthousiast

Daarmee bedoel ik overigens niet dat ik een superfan van Miley Cyrus ben, maak je geen zorgen. Nee, ik word nogal snel enthousiast. En wanneer ik enthousiast ben, dan ga ik ergens volledig (like a wrecking ball dus) in op. Mijn hersenen gaan dan zo snel, dat ik het zelf amper bij kan houden. Zo ging dat dus ook met deze blog. Ik vond het (nou ja, vind het eigenlijk)  superleuk om te schrijven en de positieve reacties gaven me een fijn en motiverend gevoel. 

Tegenslagen

Het jammere is dat zo'n sloopkogel twee kanten op zwiert. Heen en terug. En helaas gaat die terugweg soms net zo snel als de heenweg. Door een kleine tegenslag kan dat enthousiasme pats-boem verdwenen zijn. Goed, die tegenslag was er, de kogel zwaaide terug. Mensen begonnen me te vragen waarom ik niet meer schreef. Ja, waarom eigenlijk? Dit was even een momentje van plotseling zelfinzicht, je herkent het misschien wel. Zo'n soort pop-up in je hoofd met een spiegelend effect. 'Ga ik nu echt stoppen met schrijven vanwege dít?'

Nou, nee dus! Ik denk niet dat er ooit iemand succesvol is geworden die niet één tegenslag te verwerken heeft gehad. En aangezien ik de leerlingen op stage altijd overspoel met het cliché: 'van fouten en tegenslagen kun je leren', bedacht ik me dat ik misschien zelf ook maar eens naar Juf Robi moet luisteren. Ik blijf gewoon lekker schrijven!

byRobi

Oh ja, de naam heb ik ook even meteen veranderd. Waarom? Ik was het niet helemaal meer met mezelf eens (nog een typisch Robi-dingetje). Veel lezers reageerden met 'hey, maar dat heb ik ook!' of 'wat herkenbaar wat je daar schrijft!'. Mijn karakter, belevingen en ervaringen komen voor een deel voort uit mijn ADHD, maar er zijn natuurlijk ook eigenschappen die ik gewoon lekker van mezelf (zoals mijn jongste broertje dat altijd zegt) heb en die mensen zonder ADHD dus ook hebben. Ik ben niet alleen mijn ADHD.
De essentie blijft voor mij overigens wel om een beeld te schetsen van mijn leven en eigen ervaringen met ADHD.
Goed, genoeg 'huishoudelijke mededelingen' .

ADHDartel wordt dus byRobi!