Nee, er spookt nu een woord door mijn hoofd, dat heel misschien wel eens het juiste woord zou kunnen zijn. Ik heb alleen een beetje problemen met dit woord. Of nou ja, ik voel een soort angst opkomen als ik het uitspreek. Goed, om even de held uit te hangen in het kader van 'face your fears'; Kleine Robi's worden volwassen.
Pfoe, dat is eruit. De subtitel die eigenlijk zou moeten volgen zou zijn: 'Als je maar niet denkt dat ik een stoffig saai huisvrouwtje in 'Espritkleding' (no offence) word .' Want ondanks dat ik volwassen (ieks) word, wil ik nog wel een avontuurlijk en dynamisch leven leiden.
Het is lastig toe te geven, maar mijn jeugd is (bijna) voorbij. Soms denk ik na over het feit dat ik nu sinds januari op eigen benen sta, als in; ik woon op mezelf, en ik leef nog steeds. Wie had dat ooit gedacht? Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar ik vind het soms best een raar idee dat ik mezelf helemaal alleen in leven hou. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid, het dak boven mijn hoofd en mijn eigen geluk. Vooral dat laatste is iets waardoor ik merk dat ik 'volwassener' (het gaat al iets makkelijker) word. Ík moet ervoor zorgen dat ik gelukkig ben. Vanaf nu gaat niemand meer iets voor me bepalen. Natuurlijk kan mijn omgeving me adviezen geven, maar knopen moet ik zelf doorhakken. En die knopen worden steeds dikker, of mijn kapmes wordt botter, dat zou ook nog kunnen.
Anyway, de beslissingen die ik tegenwoordig moet maken, zijn van groot belang voor de rest van mijn leven. Het gaat niet meer over 'kleurpotlood of stift', of 'welk jurkje trek ik vanavond aan'. Nee, het zijn steeds vaker 'lifetime decisions'. En gadverdamme, wat kunnen die lastig zijn. Steeds vaker denk ik 'wat als..' en heel cliché, maar wel waar; als ik nu weer 16 was, met de kennis en ervaringen die ik nu heb, zou ik bijna alles zó anders doen.
Maar goed, ik leef nu, ik ben nu 23 en ik moet er het beste van maken. Dat betekent goed nadenken en vooral, doen waar ik gelukkig van word. Hopelijk krijg ik dit snel onder de knie.